Over het geheugen van de Kamer

Een draak van een debat. Dat was nog wel de meest rake typering van wat zich gisteren voor het oog van Nederland voltrok in de Tweede Kamer. Toch nog altijd ’s lands vergaderzaal welke gevuld is met 150 mensen die naar het heet de meest eervolle taak van het land bekleden, die van volksvertegenwoordiger. Maar of dat besef wel bij iedereen daar voldoende is ingedaald, werd weer eens hoogst twijfelachtig, te oordelen naar de uren die een gedachtenwisseling voor het oog van de televisiecamera’s en dus in het zicht van het land, maar mocht blijven duren. Zonder dat ook maar een enkel moment helder werd of er een Kamerlid was dat vermoedde waar het nu eigenlijk over ging, wat de kern van de zaak was, en vooral de bedoeling van het debat. Zo tenenkrommend was het gepalaver over hoofd – en zijtafels, geheugens, levende en verloren herinneringen dat daarmee een zwoele, verstikkende deken werd getrokken over de idiotie van de afschaffing van de dividendbelasting. Die kwestie werd daarmee aan elk oog onttrokken omdat men het drukker had met de splinters en balken in elkaars ogen. Met de bekende woordenspelletjes en het vliegen afvangen plus pingpongen als het logisch gevolg.

Blamerend dus, dit vertoon. Waarin het onbetwist dieptepunt bestond in de bijdrage van CDA – fractievoorzitter Buma, die filosofeerde over de vraag wat er zou gebeuren wanneer hij ter opfrissing van zijn geheugen de stukken, die alsnog naar buiten waren gekomen, toch was gaan lezen. Dat had, verklaarde de CDA – leider, zijn niet-bestaande herinneringen vervuild: het zou onduidelijk zijn geweest of hij zich echt zaken herinnerde, of dat er sprake was van zogenoemde geplante herinneringen. Daarom had Buma besloten de stukken dus niet te lezen. Wie het begrijpt, mag het hier zeggen. In de Kamer gebeurde er niets en vervlogen zijn woorden in de ijlte van de niksigheid die er mocht heersen en waar het dus kennelijk ook nergens over hoefde te gaan. Geen wonder dat Rutte met zijn repertoire van open deuren opnieuw gemakkelijk wegkwam en opnieuw op zijn blauwe ogen werd geloofd. Want wat doet de waarheid er nog toe als geheugen en geweten elkaar zoals gisteren zo glashelder was te zien, zo in de weg gaan zitten. Dan is het toch klaar en houdt alles op. Ook en met name de geloofwaardigheid van dit soort democratie.

Advertentie