Er wordt wel hevig de staf gebroken over Poetin en zijn Rusland, en terecht overigens, maar misschien getuigt het tegelijkertijd wel van realiteitszin als het hele Westen zichzelf ook de spiegel voorhoudt en zich tegelijk achter de oren krabt. Want is de zogenaamde leider van de Westerse wereld niet dezelfde stokebrand als waarvoor Poetin wordt gehouden? En misschien nog wel een graadje erger, omdat hij in feite onbetrouwbaarder en onvoorspelbaarder is, deze Donald Trump, en daarom mogelijk ook gevaarlijker. Grilligheid en impulsiviteit zijn de handelsmerken van deze Amerikaanse president, die het ook niet te nauw met de waarheid pleegt te nemen. Waarbij hij het stadium van de leugen om bestwil al ruimschoots is gepasseerd en bijvoorbeeld de media die de werkelijkheid zo waarheidsgetrouw trachten weer te geven, nogal eens de maat wil nemen. Aangezien zijn werkelijkheid immers de enige en onbetwistbare wekelijkheid is. Hoezo is Poetin dan de vijand, het booswicht, waartegenover Trump, de Amerikaanse president staat, die wij in het vrije Westen zo klakkeloos mogelijk zouden moeten volgen? Want dat beeld begint zich toch langzamerhand af te tekenen. Dat lijkt zijn stijl te zijn. Wij tegenover zij, met “America first” als onvermijdelijk Leitmotiv.
Wie niet met mij is, is tegen mij. Zo is vrij vertaald zijn realiteit getuige de voortdurende ontslagen in het Witte Huis van al diegenen die de voorkeur eraan gaven een eigen mening of iets dat daar op lijkt, te hebben. En waarom zou het internationaal ook niet zo gaan? Want nuances zijn alleen maar lastig en maken het volhouden van het eigen gelijk gewoon problematischer. Geen plaats voor diplomatie en omzichtigheid. De rechte weg of lijn van A naar B telt, wordt tenminste met de mond beleden om na het bewandelen ervan, tot uitbundige zelffelicitaties te leiden. Zie de bombardementen op de Syrische doelen, die per saldo niks meer dan een storm in een glas water waren. Hoewel Trump uiteraard anders deed geloven met al zijn ronkende annonces en commentaren, die wel de werkelijkheid verhullen, namelijk dat Assad en ook Poetin gewoon met hun spelletjes door kunnen gaan. Vooral dankzij Trump, die de schijn van zijn flinkheid hoog houdt, maar geremd werd door die enkele redelijke bewindsman die hij nog in zijn buurt duldt. Hoe lang nog, is een terechte vraag, blijven wij daardoor weg van de rand van de afgrond, die wel zal blijven dreigen. Zeker tot 2020 moeten wij ons hart vasthouden, waarbij het misschien wel zo wijs is om niet naar Poetin en zijn Rusland te wijzen. Want met een man als Trump hebben we meer dan genoeg aan onszelf en zal het, zo valt te vrezen, beslist niet los lopen.
robschimmert 
Ik vind het een loslopend kruitvat met een kort lontje.
De geest is uit de fles. Het is gewoon wachten op een gebeurtenis die we niet hadden voorzien, niet hadden zien aankomen, de signalen niet wilden (h)erkennen. Trump is nog een zichtbare ontsporing al weten we nog niet bet hele verhaal.