Omdat hij al tweeenvijftig boeken op zijn naam heeft staan, waarvan een flink aantal ook goed verkocht werd, wilde ik ook wel eens kennis maken met de kant van Mart Smeets, die ik nog niet kende, namelijk zijn schrijverschap. Daarbij kwam het goed uit dat zijn drieenvijftigste boek een onderwerp had dat mij meer en meer is gaan interesseren sinds het door Donald Trump echt op de kaart is gezet: de Verenigde Staten van Amerika. En bij wie kon ik dan beter terecht dan bij de naar zijn zeggen liefhebber en kenner bij uitstek van dat land dat ik zo’n vijftien jaar geleden bezocht, voor de eerste keer en daarna nooit meer? Precies. Bij Mart Smeets die al zijn kennis en wetenschap had samengebracht in “Mijn Amerika“, een boek van 380 pagina’s waarin hij de lezer gidst door een aantal staten van dat land en aan de hand van belevenissen, anecdotes, ervaringen en verhalen een beeld tracht te schetsen van de USA. Maar omdat ook bij Smeets de appel niet ver van de boom valt, neigt hij in zijn vertelling toch wel naar eenzijdigheid. In die zin dat het bij hem, maar hoe kan het ook anders, wel erg draait om de sport en de popmuziek, alsof daarin het wezen van Amerika besloten ligt. Want dat is de rode draad in zijn boek, met zo hier en daar een uitstapje naar een andere branche, business of tak van sport, hoewel de aanstaande lezer zich daar niet al te veel van moet voorstellen.
Gevolg is dat zijn schets te gemakkelijk strandt in oppervlakkigheid, wat nog eens versterkt wordt door het feit dat Mart het niet kan laten om te koketteren met zijn kennis en deze het liefst etaleert met de opsomming van eindeloze reeksen van feiten en wetenswaardigheden. Waardoor elke diepgang en beschouwing ontbreekt en daardoor eigenlijk weinig toevoegt aan wat de doorsneelezer al aan kennis en beeld van de Verenigde Staten bezit. Waarmee mijn verhaal en oordeel nog niet compleet is. Want er is ook nog zoiets als een wijze waarop een en ander op papier wordt gezet, de schrijfstijl zo geheten. Om het maar mild uit te drukken is die van Mart Smeets verre van om over naar huis te schrijven. Oubolligheid en verkeerde lolligheid troef, op het niveau van een middelmatige schoolkrant. Met vreemde zinsconstructies waarin hij opeens schrijft zoals hij spreekt, terwijl hij op een volgende bladzijde de dialoog met zijn reisgenoot, zijn vrouw, leidend maakt en haar zelfs introduceert als zijn andere ik en tegelijk zijn geweten. Kortom, een rijstebrij, een hutspot en van alles en nog wat en vooral door elkaar is de conclusie en uitkomst van dit boek van Mart Smeets, dat hij dus beter niet geschreven en uitgegeven kon hebben. Omdat het echt een brug te ver voor hem was.
robschimmert 
Kun je eens wat meer vertellen over eens, maar nooit weer?
De gevoelswaarde die jij erin legt, is niet zo door mij bedoeld, maar waarschijnlijk veroorzaakt door de door mij gebruikte stijlfiguur. Ik wilde eigenlijk alleen maar zeggen dat ik maar een keer in de Verenigde Staten ben geweest, voor mijn werk een week, in Chicago, the windy city. En dat was het dan ook met recht. En ook nog koud, in de winter.
ah, ok. Ik dacht dat je een hekel aan Amerika had.
Twee en vijftig boeken?!? Mart Smeets??
Je beschrijving verbaast me niets. Ik ben allergisch voor die man, vindt zichzelf veel te belangrijk en te leuk.
Ik heb dat niet. Ik heb er slechts een van die 52 gelezen, maar dat vond ik wel heel mooi eigenlijk. Ging volgens mij over een WK wielrennen in Zuid Amerika ooit.
Je hebt Mart Smeets weer eens uitstekend gefileerd. Hij komt nog het best tot zijn recht in DWDD tenminste als hij zijn onderwerpen (soms op vaardige wijze) voor het voetlicht mag brengen, weer terug tussen het publiek lijkt het me niet een al te prettige man. Het lijkt me erg vermoeiend om met zo’n man te reizen.
Ik heb het altijd een eikel gevonden met zijn betweterigheid.
Reizen Zonder John van Geert Mak, aan de hand van een boek van John Steinbeck, geeft een goede indruk van de VS. ik ben wel vaker in de VS geweest inmiddels, maar wel meestal op dezelfde plaats, in Michigan. Dit jaar gaan we echter ook weer naar Louisiana, omdat Mary daar komt te werken voor een paar maanden.
Chicago vind ik leuk trouwens, ben er nu drie keer geweest waarvan één keer heel uitgebreid, in 2000.
Het is raar dat ik me inmiddels vertrouwd begin te voelen in de VS. ook in Fargo, afgelopen augustus, herkende ik wel veel van Michigan.