De week voor Pasen is niet de ware Stille Week zonder de Matthäus Passion. Althans voor mij wel, sinds een jaar of vijf, waarbij met het jaar de genieting wel steeds groter lijkt te worden. Dat heb ik gisterenavond tenminste zo mogen ervaren bij de enige uitvoering van dit meesterwerk van Bach in Limburg. Waaruit min of meer blijkt dat het kan verkeren. Want de hype rond de Matthäus Passion lijkt waarachtig wel geluwd. Voor het eerst sinds jaren bleef het op Radio 4 muisstil en mocht het Theater aan het Vrijthof in Maastricht als enig podium fungeren, terwijl het muzikale lijdensverhaal nergens anders in Limburg stond geprogrammeerd. Wonderlijk, maar meteen ook de reden om mij geweldig bevoorrecht te voelen om bij die enige uitvoering dus wel aanwezig te zijn. Waarmee in zekere zin de voorwaarden waren geschapen om de oren nog eens extra te spitsen om vooral niets te missen van de prachtige muziek, de mooie koralen.
Die bij nadere beschouwing en na verschillende malen horen veel en veel toegankelijker blijken te zijn dan de buitenstaander op voorhand meent te moeten denken. Het is haast verbazingwekkend hoe laagdrempelig deze compositie van Bach is en vaak ook nog zo lichtvoetig dat het de vraag oproept hoe dit zich verhoudt met de dramatiek van het lijdensverhaal. Wat het luistergenot alleen maar verhoogt. En gisterenavond eens te meer. Want deze vijfde uitvoering door de Philharmonie Zuid onder leiding van de jonge Engelse dirigent stond als een huis en was met al zijn ingetogenheid de beste in de reeks die ik de afgelopen vijf jaar heb mogen beluisteren. Een oordeel dat volgens mij haast door iedereen werd gedeeld getuige de laaiend enthousiaste reacties en het overdonderend applaus na afloop. En misschien is nog wel het beste bewijs van mijn enthousiasme het feit dat voor mij na afloop het uitkijken naar de volgende Matthäus Passion al was begonnen.
robschimmert 
Ieder zijn deel, niet het mijne…