De Volkskrant op z’n smalst

Met een onderbreking van een jaar of tien, tussen 2004 en 2014, ben ik eigenlijk al mijn hele leven lezer van de Volkskrant. Waaruit op zich, dacht ik, voldoende waardering spreekt, hoewel het ook weer niet zo is dat het tussen mij en mijn ochtendkrant altijd botertje aan de boom was. Vandaar ook dat uitstapje naar NRC Handelsblad gedurende tien jaar. Maar omdat het bloed ook kruipt waar het niet gaan kan, was een terugkeer op het oude nest onvermijdelijk, bleek oude liefde niet te roesten. Met dien verstande dat ze momenteel wel dagelijks gepaard gaat met de nodige kanttekeningen, waarvan ik hier al eerder blijk heb gegeven. Ik zal hier niet weer die hele litanie de revue laten passeren, omdat het niet allemaal zo wringt en schuurt. Wat echter niet onbesproken mag blijven, is die terugkerende, en daarom zo irritante, naarbinnengerichtheid van een deel van het journalistenkorps dat de Volkskrant dagelijks mag vullen. Alsof de wereld begint en eindigt in Amsterdam en daar de maat van alle dingen wordt bepaald. Vooral degenen die de dagelijkse en weekendbijlagen samenstellen en inhoud geven, bezondigen zich aan die houding, die in feite te benepen is voor een krant die beweert en pretendeert een landelijk ochtendblad te zijn en als zodanig ook autoriteit wil bezitten. Nou, mooi dat dat dus niet waargemaakt wordt en ook niet kan worden met een gezelschap medewerkers dat het niveau van het dorpsplein niet blijkt ontgroeid, want merkbaar oogkleppen draagt, die het zicht tot de eigen vierkante kilometer beperken.

Zie maar tot een andere gedachte of conclusie te komen nadat in een van de dagelijkse bijlagen eens even werd uitgepakt naar aanleiding van het vijftigjarig bestaansfeest van Paradiso, gekend muziekpodium in Amsterdam. Zes pagina’s werden eraan besteed. Alsof het een gebeurtenis van landelijke betekenis was. Dus niet, als er van uit gegaan wordt dat zoveel andere steden in Nederland ook al jaren minstens zo spraakmakende muziekcentra bevatten. Wat te denken bijvoorbeeld van Het Paard van Troje in Den Haag of Doornroosje in Nijmegen? Geen haan bij de Volkskrant die daar naar kraait, omdat het kennelijk te ver van huis is, in de provincie zoals dat dan zo mooi heet, en daarom voor de schrijvende voorhoede in Amsterdam nauwelijks tot niet relevant schijnt te zijn. Waarmee gemakshalve (?) eraan voorbij gegaan wordt dat elders ook genoeg spraakmakends gebeurt en het dus bekrompen is om Amsterdam als ijkpunt van alles te gebruiken. Het zou de Volkskrant helpen en aan kwaliteit doen winnen als de blik eens verbreed werd, en liefst nog meer verdiept, tot achter de eigen horizon, voorbij het IJ. Waar de echte en grote wereld begint en die dus ook is te winnen.

Advertentie