Natuurlijk kende ik hem al wat langer door zijn hitsingles “Daughters” en “Half of my heart”, die op een of andere manier toch nog onvoldoende aanleiding voor mij vormden om mij meer in zijn oeuvre te verdiepen dan wel om hem verder op de voet te volgen. Ik was hem niet vergeten, maar wel wat uit het oog verloren. Tot ik een week of twee geleden zijn stemgeluid weer hoorde. Eerst op de achtergrond, maar zo toch al prominent genoeg aanwezig om mijn aandacht te trekken en er vervolgens meer volume aan te geven. Waarna er geen ontkomen aan John Mayer was en hij mij in zijn greep heeft gekregen met zijn songs, zijn teksten en zijn muziek, waarvan de kwaliteit in alle opzichten afdruipt. Zodat de vraag gerechtvaardigd is wat hem niet tot een fenomeen, een icoon van deze tijd maakt? Want kom zijn gelijke nog maar eens tegen, iemand die op hetzelfde niveau zingt, musiceert, briljant gitarist is, ook een componist van formaat blijkt en verder nog een teksten schrijft als waren het gedichten.
En vergeet dan niet dat zijn optredens uniek in hun soort zijn. Is het dan teveel gezegd om John Mayer een fenomeen te noemen die vergelijkbaar is met Prince, zij het dat hij een compleet ander genre in de popmuziek vertegenwoordigt. Met ook weer overwegend Amerikaanse accenten en tinten, dat wil zeggen een vleug Americana hier, een scheutje jazz daar, funk, rhythm and blues en natuurlijk country, waaruit telkens een mix ontstaat waarvan alleen maar te genieten valt. En dat hij geen eendagsvlieg is, bewijzen al zijn albums, die altijd een hoog niveau bereikten en daarmee de signatuur van tijdloosheid bereikten en John Mayer de status van icoon en fenomeen bezorgden. Waarvan we gelukkig normaliter nog lang plezier zullen hebben, omdat hij net veertig jaar oud is. En geen beter bewijs ter ondersteuning van deze lofzang dan de volgende weergave van zijn live – uitvoering van zijn “Rosie” in juli 2017 in Portland, Oregon in de Verenigde Staten.
robschimmert 
Mij kan het niet echt boeien.