‘Over de rug van de Andes’

De zondagavond op Nederland 2, tussen kwart over acht en de klok van negen, blijft de status van snoepje van de week voor de wat selectiever televisiekijker houden. Verrassend genoeg ziet de VPRO nu al jaren achtereen kans om dat blok zendtijd, prime time, telkens weer gevuld te krijgen met werkelijk uitstekende documentaireseries. Het zijn zekerheden geworden, waar je haast thuis voor zou blijven als er niet zo’n faciliteit als “Uitzending gemist” in het leven was geroepen. Er hoeft dus niets meer van al dat moois gemist te worden. Wat dan ook niet gebeurde met die schitterende reeks van Ruben Terlou en zijn “Door het hart van China”, waarin zoveel kwaliteit en informatie was samengebald dat het onwillekeurig de vraag opriep of dat nog beter kon of misschien wel te evenaren was. Het antwoord na afgelopen zondag, na de eerste aflevering van “Over de rug van de Andes”, luidt volmondig ja.

Want de wijze waarop journalist Stef Biemans de kijker binnenvoerde in de Zuid – Amerikaanse sferen, hakte er direct volledig in. Beelden van de zilvermijnen in het Boliviaanse Potosi op 4000 meter hoogte, van het lijden van de mijnwerkers toonden een huiveringwekkende werkelijkheid, die maar al te zeer bewees dat de gruwelijke fictie van schrijvers als Garcia Marquez en Vargas Llosa non – fictie in alle opzichten was. Wat hun verbeelding leek, moet zich voor hun ogen hebben afgespeeld in het Zuid – Amerika van de twintigste en ook nog eenentwintigste eeuw. Zoveel liet Stef Biemans ons in deze eerste aflevering zien. Indrukwekkend dus en daarmee een belofte voor de volgende aflevering en beslist een reden om daar dan ook reikhalzend naar uit te kijken. Wat wij dan ook zeker doen.

Advertentie