Zijn rokers slachtoffers?

Niet roken is een van de betere diensten die een mens zichzelf kan bewijzen. Maar ja, de geest is wel gewillig, terwijl het vlees zwak is. Dus is het best lastig om ook de verleidingen van de tabak te weerstaan. Vooral op jeugdige leeftijd als de groepsdruk meestal zo sterk wordt ervaren en meedoen en erbij horen gedrag vaker leiden. Wie is er toen niet door de knieën gegaan? Ik dus wel, gedreven als ik werd door nieuwsgierigheid en door het verlangen al groter te lijken. Het begon met twee sigaretjes in de keuken, toen ik alleen thuis was. Zonder ook maar enig schuldbesef, hoogstens bezwaard doordat ik iets in het geniep deed. Maar voor de rest was er voor mij niets aan de hand en voelde ik mij nog niet meteen verleid tot de volgende sigaret, waardoor volgens advocaten die nu de tabaksindustrie op de korrel hebben, zoveel jongeren wel haast als vanzelf tot de verslaving aan nicotine moeten vervallen. Want na die twee heimelijke sigaretten heeft het minstens drie, vier jaar geduurd voordat ik op een feestje een volgende opstak. Uit vrije wil omdat het zo gezellig was en zonder dat er vanuit de omgeving ook maar enige uitnodiging daartoe werd gedaan. Langzamerhand begon van het een het ander te komen zonder dat ik al met de pakjes Silky, die hele goedkope, op zak liep. Omdat er nog geen schijn van kans bestond om op welk gewenst moment dan ook te roken. Zo zat de wereld op mijn middelbare school tenminste nog niet in elkaar. Uiteindelijk stak die regelmaat in het roken pas echt de kop op, toen ik in militaire dienst zat en de ledigheid ruimschoots de overhand had. Niet dat ik toen alleen maar gedachtenloos begon te roken.

Elke sigaret werd met volle verstand genuttigd, ik genoot er ook van, dus zag ik geen reden om ermee te stoppen, te meer niet omdat de kwalijke gevolgen van het gebruik van nicotine en tabak toen nog lang niet zo breed werden uitgemeten. In de jaren nadien ben ik op deze manier blijven roken en heb ik er ook plezier aan beleefd zonder mij verder om de schadelijke effecten ervan te bekommeren. Dat speelde ook nooit mee als ik besloot om te stoppen. Het smaakte mij dan gewoon niet meer. Waarna ik de sigaret tot twee keer toe een jaar of acht, negen liet liggen om er weer aan te beginnen als ik er zin en trek in had. Maar telkens met mijn volle verstand en uit vrije wil. Niks sprake van arglistige verleiding door de tabaksindustrie waardoor ik met mijn verslaving geen kant op zou kunnen. En zo ben ik, gedreven door gewijzigde maatschappelijke inzichten en dreigende gezondheidsproblemen tot mijn definitieve afscheid gekomen van de tabak, nu zo’n twaalf, dertien jaar geleden. Zonder enig probleem heb ik mijn lot weer in eigen hand genomen en ben ik abrupt gestopt, wat mij niet de kwelling bezorgde die rokers volgens de hiervoor genoemde advocaten ondergaan als zij hun klanten zo gemakkelijk bestempelen als slachtoffers van de tabaksindustrie, die dus niets aan hun verslaving kunnen doen. Wat ik gezwets noem. Want volgens mij heeft ieder mens een vrije wil, die hem of haar nooit in de steek kan laten.

Advertentie