Het nieuws dat de beide Korea’s met elkaar vandaag in gesprek zijn gegaan en daarbij tot een aantal afspraken zijn gekomen, kan alleen maar met grote vreugde verwelkomd worden. Om meerdere redenen. Alleen al het feit dat er een volgende afspraak is gemaakt, moet de cynicus die als het om deze kwestie gaat, in ieder van ons een plekje had gekregen, toch het zwijgen hebben opgelegd. Nog meer omdat de bereikte overeenstemming op een reeks van punten de nadering van de Olympische Winterspelen overstijgt. Want als er al militaire aangelegenheden aan de orde kunnen komen, dan gaat het niet meer aan om hier van opportunisme of van de gelegenheid die de dief maakt, te spreken. Hier zou wel eens meer aan de hand kunnen zijn, waar we van afstand eigenlijk des te verheugder over zouden moeten zijn. Is het namelijk niet zo dat dit onverwachte treffen volkomen haaks staat op de sfeer die het laatste jaar was ontstaan door met name de ketelmuziek die de Amerikaanse president in de richting van zijn Noordkoreaanse opponent meende te moeten spelen? Die daar prompt met hetzelfde volume en de gelijke toon op reageerde of er zelfs overheen ging.
Met alle gevolgen vandien voor de sfeer en de spanning in dit deel van de wereld waar Donald Trump dus een bepalende rol dacht te kunnen vervullen, onder het motto van “America first”. Waarbij hij toch buiten de beide Koreaanse waarden lijkt te hebben gerekend, nu zij per saldo geen boodschap blijken te hebben aan zijn bemoeienis, zijn grote mond en dus hun eigen richting en agenda wensen te bepalen, als het om hun wederzijdse relatie gaat. Met Trump dus buitenspel en langs de lijn, bij de ontmoeting die de beide Korea’s met elkaar belegden en regelden, met een toon en een sfeer die dus lijnrecht stond tegenover de intenties die vanuit Washington via Twitter de wereld in waren gebruld en die de gemoederen eerder ophitsten dan ze tot bedaren te hebben gebracht. Vandaar de terechte tevredenheid en instemming voor de beide Koreaanse leiders die zich aanmerkelijk wijzer en volwassener hebben betoond dan de Amerikaanse president, die zo door hen op zijn plaats werd gezet als een groot kind dat zich het beste met de eigen zaken kan bemoeien.
Zonder Trump hierin te betrekken vind ik dit een mooie stap voor de beid Korea’s.
Blijft overeind dat er lange afstand raketten met kernkoppen op Amerika gericht staan en er maar een gek hoeft te zijn om ze af te vuren.
Ik ben banger voor de idioot die in het Witte Huis zit dan voor de Noord-Koreanen die eerder lijken op te vallen door de kunst van scherp calculeren….