Mag ik het verhaal van mijn straat vertellen, waar ik al ruim veertig jaar woon. Niet dat ik er een boek over zou kunnen schrijven. Zo erg en zo hevig is het ook weer niet wat daar in de loop van de tijd gebeurt of zich heeft afgespeeld. Maar bij elkaar zijn er toch beelden genoeg om er zo’n typisch Nederlands verhaal van te maken, dat even goed gesitueerd kon zijn in Sneek, Bodegraven of Krabbendijke als het al niet in Schimmert in het Zuiden van Limburg plaats vond. Omdat het hoofdzakelijk wordt gebracht en gedragen door mensen, die nu eenmaal in essentie overal hetzelfde zijn, met hun dagdagelijkse kwalen en deugden. Want waar zit er nou niet zo’n mannetje als de kleine Sef in de vensterbank verwonderd naar de wereld te kijken? En bloeien niet overal de viooltjes, de paarse, tussen het grind het jaar rondom? Om nog te zwijgen over de honden en hondjes, in alle maten en soorten, die twee, drie keer per dag worden uitgelaten en daardoor zowaar een onzichtbare band tussen totaal verschillende mensen weten te scheppen. Natuurlijk verdwijnen hier ook mensen uit beeld. Zij verhuizen. Zij overlijden, zoals zo’n Annie, zo’n Wim, zo’n Nel, zo’n Wiel en zo’n Jo heen gingen en een leegte achterlieten. Om tegelijk, hoe cru ook, de loop der dingen in stand te houden, want plaats te maken voor jongere en nieuwe gezichten, die aldus de dynamiek in een straat, in een gemeenschap teweeg brengen en zo de gezonde mix van jong en oud doen ontstaan.
Waar uiteindelijk ieder ook weer zijn eigen leven leeft en het eigen straatje schoon houdt tot het moment dat externe machten de baas worden en bijvoorbeeld water – dan wel sneeuwoverlast opeens blijken te kunnen solidarizeren, mensen bij elkaar brengen om dan ongevraagd de helpende hand aan elkaar te verlenen. Dat gaat zoals het gaat, eigenlijk precies zoals het leven zich hier voltrekt. Niet spectaculair, maar wel met de ups en downs, zoals ziekten, geboortes, huwelijken en overlijden die het gewone leven, waar ook in ons land zo kenmerken. Een straat die haast de afspiegeling is van onze samenleving, met oud en jong naast elkaar wonend, maar ook, als teken des tijds (?), met minder uitbundige Kerstverlichting in tuinen en aan huizen, met een spoor van hufterigheid als een auto dagenlang op een trottoir wordt geparkeerd, maar ook met een vriendinnenpaar dat haar plek heeft gevonden. En om het opgeroepen beeld toch tegendraads te corrigeren moet zeker nog dat ouder paar vermeld worden dat elke zondag stijf gearmd te kerke gaat, omdat dat van jongsaf aan nu eenmaal de gewoonte is. En goed of slecht, ze zijn er en blijven er, onze, deze manieren. Ook bij mij in de straat, die als iedere andere is.
robschimmert 
Mooi!