Wat moet er nog toegevoegd worden aan dit Kerstgedicht ‘On-vrede’ van Josephine Banens waarvan de inhoud meer dan genoeg voor zichzelf spreekt:
Niets is de mens –
een rimpeltje
een vlekje stof in het heelal
waar, als de wind straks liggen gaat,
echt niemand meer aan denken zal.
Ik zong een liedje voor de zon
van licht en warme tijden
maar door de zwarte oorlogsrook
kwam het niet heen, waardoor het nooit
de zon bereiken kon.
Een kerstboom straalt
is er soms feest?
Ik kan echt niet geloven
dat er, met de ellende hier,
nog sterren zijn daarboven.
robschimmert 
Vooral de laatste zin maakt het gedicht.