Maastricht is een stad waar je nooit uitgekeken raakt en welke telkens blijft verbazen of verrassen. Steeds doen zich weer nieuwe parels voor, die of altijd verborgen zijn gebleven of opeens in het kader van de stadsvernieuwing uit een hoge hoed worden getoverd. En eerlijk is eerlijk, dat men in die stad van wanten weet als het om smaak gaat, wordt bij iedere ontdekking weer bewezen. Was het nog niet zo lang geleden de Cellebroederskapel die imponeerde als onverwacht deel van het historisch erfgoed van de stad, nu is het een nieuw element dat eigenlijk in geen stadsrondleiding mag ontbreken. Want in het nog in ontwikkeling zijnde Sphinxkwartier, dat grenst aan de Markt en de Boschstraat, is onder het Eiffelgebouw, een industrieel monument, en achter de Pathé – bioscoop sinds een maand de zo genoemde Sphinx – passage geopend, die werkelijk een bezoek waard is.
Nee, ze behoort eigenlijk bezocht te worden om een essentieel onderdeel van de Maastrichtse geschiedenis te leren kennen. Over een lengte van 120 meter is daar met behulp van teksten, foto’s en een scala van producten de historie van de keramische industrie in beeld gebracht, waarvan de Sphinx – fabrieken met hun stichter Petrus Regout de voornaamste exponent waren. Met ook vanuit ons huidig perspectief genoeg zwarte kanten, zoals de kolossale armoede en de kinderarbeid, die in deze buitenexpositie onverhuld getoond worden. Terwijl daarnaast de vele producten uit de Sphinx – geschiedenis, die logischerwijs ontrold wordt onder het bastion dat het Eiffelgebouw daarin was, in volle glorie tentoongesteld worden. Een geschiedenis die vanaf 1850 tot eind twintigste eeuw een hoeksteen vormde in het industriële hart van Maastricht en waaraan nu onomwonden recht wordt gedaan in die fascinerende Sphinx – passage.
robschimmert 
Jammer dat men de Sphinx eerst tot bouwval heeft laten leegroven, het verpatst heeft aan projectontwikkelaren om het tenslotte toch nog goed te maken met een flaneer- gallerij
Ik moet er eens gaan kijken, nog geen tijd voor gehad.