Het Pavel Haas Quartet in Leut

Hoewel alle leven en lawaai rond bucketlists wel eens anders doen geloven, is geluk en gelukzaligheid niet noodzakelijkerwijs verbonden met groots en meeslepend leven, vloeit het er niet per definitie uit voort. Small kan evengoed beautiful zijn, is mij gisterenavond maar weer eens al te duidelijk geworden. Met het toeval ook nog eens als beslissende factor. Want als ik namelijk op een onbewaakt moment mijn oren niet goed open had gehouden en niet meteen had geschakeld, dan had ik kunnen fluiten naar die muzikale belevenis die ik op een onverwachte en verrassende plek in the middle of nowhere mocht ondergaan. Aanleiding was een opmerking van een gerenommeerd muziekjournalist die door hem haast in het voorbijgaan werd gedaan, een min of meer verkapte aanbeveling die inhield dat de Tsjechische componist Dvorak nog altijd op zijn best wordt uitgevoerd door zijn landgenoten, waarbij hij de naam van het Pavel Haas Quartet liet vallen. Wat doe je dan in deze tijd van informatie en communicatie? Je gaat op zoek op je smartphone en zoekt de website van het betreffende strijkkwartet. Met meteen een schot in de roos. Want toevallig of niet, bedoeld ensemble bleek een concert gepland te hebben in een kerk in Leut bij Maasmechelen, bij mij net over de grens, dus om de hoek, op donderdag 30 november.

Nog geen vijf minuten later waren twee kaarten voor de prijs van 15 euro per stuk besteld en was het vervolgens een kwestie van wachten en de tijd laten verstrijken tot de dag van de kennismaking met twee grote onbekenden, het Pavel Haas Quartet en het dorp Leut , waar ik ook nog nooit was geweest. Blanco, dus zonder hoog gespannen verwachtingen, ging ik het onbekende ‘avontuur’ aan, eigenlijk niet wetende wat mij te wachten stond. En zoals dat al vaker met mij gebeurde, werden mijn verwachtingen, als die er al waren, totaal niet beschaamd. En dan druk ik mij bescheiden en terughoudend uit. Het dorpje Leut, en nog meer haar kern met haar dorpsplein, was een parel, een plaatje, intiem, vreedzaam, waar het Pavel Haas Quartet gewoon behoorde te spelen. Waar de ruimte was, de verstilling en de voorwaarden dus voorhanden waren voor haar bevlogen spel, voor de passie waarmee de muziek van Dvorak, Strawinsky en Ravel ten gehore werd gebracht. Zo krachtig en zo fysiek dat het welhaast leek te swingen en het stereotiepe beeld van braafheid en stijfheid dat nog altijd rond kamermuziek hangt, voor mij definitief tot het verleden ging behoren. Met als uitkomst een heerlijk opwindend avondje. En dat in Leut en met het Pavel Haas Quartet. Had ik dat in mijn stoutste dromen kunnen dromen?

Advertentie