De geest van het VK Magazine

Al vaker heb ik het Volkskrant Magazine hier tegen het licht gehouden. En telkens restte mij de conclusie dat het niet verder kwam dan de signatuur van clubblad voor ingewijden, dan ontmoetingspunt voor de Amsterdamse grachtengordel en al diegenen die zich daartoe al of niet terecht rekenen of daarbij willen horen. Voor wie niet onder die noemer valt, heeft ze dus niets te melden, althans niets dat enige relevantie heeft. Onder ons schrijft, leest en communiceert het in dat blad dat het een lieve lust, waarbij men niet ophoudt om elkaar vooral heel flink te kietelen en te laten weten dat men elkaar zo goed begrijpt. Amsterdam op zijn smalst en in een notendop samengevat en zichtbaar gemaakt voor de rest van het land, dat zich er maar verder mee moet vermaken en zo dus op de zaterdagochtend een half uur amusement krijgt aangeleverd. Dat is het Volkskrant Magazine. Amusement dat vooral bepaald wordt door verwondering over zoveel luchtledige pretentie, die per saldo nergens hout snijdt, maar de illusie van gewicht voortdurend probeert te wekken. En hoe verder verwijderd van dat vermeende epicentrum van vooruitgang en beschaving des te groter de ogen worden, is mijn herhaalde ervaring. Met elke week toch weer dat kloppend hart vol verwachting over welke onzin nu weer als nieuw inzicht of volgende verworvenheid zal worden gepresenteerd of zelfs ingewreven.

Nooit worden die verwachtingen beschaamd. Hoe kan het ook anders als de brengers van zulk non – nieuws zo gefocused zijn op de handhaving van hun plek in de maatschappelijke voorhoede? Dan kan er toch geen maat meer staan op het behoud van die plek bij de elite? Met als gevolg, zoals gezegd, irrelevantie die zichzelf overstijgt en die de afgelopen zaterdag gestalte kreeg in een opsomming van de zeven beste restaurants die de hoofdstad van India, New Delhi, rijk is. Hoe haal je het in je hoofd? Places to be in een stad die zich permanent verpakt in een deken van zoveel smog dat je er wel voor uit kijkt om erheen te vliegen. En als je er dan toch onverhoopt bent, lijkt alleen een mondkap nog aan de orde en eten heel ver van het bed. Dus wie dan komt met dikke verhalen over die zeven restaurants in zo’n vermaledijd oord, dat gelukkig op zo onnoemelijk veel loopafstanden van hier gelegen is, die is met recht volledig losgezongen van de werkelijkheid en bevindt zich met zijn verstand kennelijk op een plek waar het goed toeven met de eigen zelfgenoegzaamheid is. Misschien kenmerkt dat de sfeer en de geest van het Volkskrant Magazine nog wel het best en blijf ik er gewoon hartelijk om lachen.