Dat hooggespannen verwachtingen in de praktijk nog wel eens in hun tegendeel willen verkeren, werd mij van de week opnieuw duidelijk, zoals het andersom net zo goed kan gaan. Oftewel, wees op totaal niets voorbereid en je kunt zomaar aangenaam verrast en zelfs compleet overdonderd worden. Wat twee theaterbezoeken in een en dezelfde week allemaal niet teweeg kunnen brengen, heb ik dus aan den lijve ondervonden. Allereerst die voorstelling van Toneelgroep Amsterdam in het geheel vernieuwde Parkstadtheater in Kerkrade. Toch twee serieuze redenen om daar naar uit te kijken. Voeg daar nog eens de titel aan toe, “Het jaar van de kreeft” en de naam van de auteur, Hugo Claus, en het recept voor een enerverende toneelavond is daar, zou de logische redenering moeten zijn voor de liefhebber van spannend toneel. Wat dus tot die hooggespannen verwachting leidde, waaraan in eerste aanleg ook werd voldaan. Want dat er een fraai theater in Kerkrade is gekomen, staat buiten kijf, omdat het laat zien dat eenvoud en schoonheid in vormgeving gemakkelijk samen kunnen gaan. Maar daar hield de verrassing ook meteen op en sloeg de teleurstelling toe, waarbij enerzijds de persoonlijke smaak een voorname rol speelde in mijn beoordeling, omdat de thematiek van het stuk niet mijn ‘cup of tea’ bleek te zijn.
Daar kwam nog bij dat de verstaanbaarheid van de beide acteurs, Gijs Scholten van Aschat en Maria Kraakman, toch niet de eerste de besten, schromelijk te wensen overliet. Met als gevolg dat de kern van de dialogen in het luchtledige bleef hangen of zelfs verloren ging. Spijtig, deze tegenvaller, maar het ‘Jaar van de kreeft’ bleek dus niet aan mij besteed, in tegenstelling tot het optreden van NDT 2, dat een paar dagen eerder in het Maastrichtse Theater aan het Vrijthof plaats vond en dat op mij om verschillende redenen een diepe in druk achterliet, want liet zien waar een getalenteerde jonge balletgroep toe in staat is. Dit NDT 2, dat de talentenklas is van het Nationaal Danstheater, verzorgde met drie volkomen verschillende choreografieën een perfecte avond, waarin artisticiteit, souplesse en beleving samenkwamen en dus een uitverkochte zaal in vervoering brachten. Topsport en topkunst door jonge mensen tussen 18 en 23 jaar. Andere woorden zijn er niet voor de loftuitingen die alle dansers en danseressen verdienen. Krijg het maar eens voor elkaar om in en met een enkele voorstelling een scepticus in een liefhebber te veranderen. Want dat is er met mij namelijk tijdens die ene voorstelling in Maastricht wel gebeurd.
robschimmert 