Tilburg en het Museum de Pont

Over contrasten gesproken. Tilburg is natuurlijk een foeilelijke stad. Dat word je op de meest doordeweeksedag, dinsdag dus, in zo’n zielloze maand als november toch wel gewaar. Met de omlijsting van een loodzwaar en grijs wolkendek en net geen motregen kan het bijna niet missen of je waant je in een van die onzalige steden die het Duitse Ruhrgebiet zo rijk is. Dortmund, Oberhausen, Essen, Duisburg. In Tilburg net zulke hoogbouw, met vooral een treurnis die je als bezoeker toegrijnst. Welke derderangs architect heeft hiertoe de vergunning en de ruimte gekregen, is de logische vraag die zich opdringt, maar geen antwoord krijgt omdat het zaak is om deze betonnen woestenij zo snel mogelijk te ontvluchten in de richting van eenzelfde oase als ook die steden in het Ruhrgebiet kennen, in de vorm van een museum voor de hedendaagse kunst. Waardoor die vergelijking van Tilburg met de onzaligheid bij onze Oosterburen zo dwingend wordt en je haar intrinsieke lelijkheid maar op de koop toe neemt. Die valt eigenlijk weg tegen de betoverende schoonheid die verzameld is op zo’n zesduizend vierkante meter, die een oude wolspinnerij besloeg en waarin vijfentwintig jaar geleden het Museum de Pont werd ondergebracht. Een kwartier bij het stadscentrum vandaan, grenzend aan het nu zo fraaie, want herfstkleurige Wilhelminapark, dat omzoomd wordt door klassieke herenhuizen en kantoorpanden, met in een daarvan gehuisvest het GITP.

Werd ik daar niet zo’n veertig jaar terug psychologisch getest door Adrie Bal in het kader van een sollicitatie? Waar blijft de tijd, is de vanzelfsprekende gedachte in het voorbijgaan daar, hoewel nog geen twee minuten verder al vervaagd en overspoeld bij de aanblik van al het werk van zoveel vermaarde beeldende kunstenaars van dit moment. Ze staan daar in dat spannende museum gewoon maar te staan alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, de objecten, de schilderijen, de beelden die gecreëerd werden door wereldberoemdheden als Ai Wei Wei, Marlene Dumas, Anish Kapoor, Sigmar Polke, Luc Tuymans, om maar eens een greep te doen uit het arsenaal van grootheden waarvan dus werk verameld is in dit Museum de Pont. Waarvan nog het meest verwonderlijke is dat het bestaan ervan over het algemeen wel bekend is, maar dat op een of andere manier niet aan de weg timmert of aan uitgesproken of lawaaierige publiciteit doet. Ten onrechte dus. Want wat op die eigenlijk verloren plek in dat foeilelijke Tilburg is verzameld aan opwindende en verrassende beeldende kunst van deze tijd overtreft alles en laat zo’n Stedelijk Museum in Amsterdam met al haar lawaai een meer dan stevig poepje ruiken.

Advertentie