Het zal best waar zijn dat kranten in een situatie verkeren die te vergelijken is met het tegen de wind in behangen. De teruglopende abonnee-aantallen en advertentiecijfers spreken boekdelen. Hoewel er geen sprake zal zijn van doodsnood, zijn ze langzamerhand behoorlijk in het nauw gedreven en is het inderdaad overleven geblazen. Zodat er, net zoals die bekende kat, noodsprongen moeten worden gemaakt. Maar dat hoeft nog geen rechtvaardiging te zijn om dan maar het geloof dat de krant tot de krant maakt, namelijk nieuws garen en brengen, op een lager pitje of zelfs aan de kant te zetten, om daar maar een potje van te maken. Dat gebeurt namelijk meer en meer. Ook de Volkskrant raakt steeds vaker van het pad af, terwijl die krant relatief gezien nog het meest uit de wind zit. Zodat het ergste gevreesd moet worden, als het daar ook menens wordt. Want wat er nu al aan non – nieuws of nog erger verschijnt, laat zich nauwelijks beschrijven, met toch wel het meest als bron van ergernis de dagelijkse cultuurbijlage, zonder welke geen krant meer schijnt te kunnen. De irrelevantie voert er de boventoon, terwijl de marge van het nieuws, waarvoor zo’n bijlage de plaats bij uitstek is, meer en meer wordt overschreden.
Of moet een test van indoorzwembadglijbanen in Nederland, die ook nog eens breed uitgemeten wordt over vier volle pagina’s, toch aangemerkt worden als een voorziening in de lees – en nieuwsbehoefte van de Volkskrantabonnee? Maar het kan nog gekker en ook verder van huis, met de ‘MeToo’-hype als dankbare insteek. Want wat kan daar niet over gebabbeld worden. Veel, tot het echt nergens meer over gaat en pagina’s tekst worden gewijd aan de dilemma’s en twijfels waarin de fans van de Amerikaanse komiek Louis C.K. kunnen komen te verkeren, nu diens naam in dat verband ook is genoemd. Een vraagstuk van jewelste als het afgemeten zou worden aan de hoeveelheid woorden die aan zijn geval zijn gewijd, maar per saldo totaal niet ter zake doende is omdat de naam van de man tot voor een paar dagen geheel onbekend was en vermoedelijk niemand in Nederland van deze ‘beroemdheid’ zal hebben gehoord. Dus waar ging al deze schrijverij over en wie werd ermee bediend? Niemand vermoedelijk. Of toch misschien die enkeling, die journalist die zijn stukje geschreven moest hebben en verder natuurlijk die redacteur die zijn bijlage gevuld wilde zien.
robschimmert 
Zo wilde ik voor twee weken terug weer eens even een krant uitproberen die werd aangeboden bij de uitgang van een tuincentrum. Ik kreeg zo’n stortvloed van vragen en gratis aanbiedingen dat ik de krant heb terug gegeven en gewoon ben weggelopen, de jongen verbijsterd achterlatend. Een gestameld ja maar… was het laatste dat eruit kwam.