Een stijlbreuk met Halbe Zijlstra

Als de voortekenen niet bedriegen en het speculeren over ministersposten geen slag in de lucht bevat, dan zal Nederland binnenkort opgezadeld worden met een minister van Buitenlandse Zaken waaraan het maar moeilijk wennen zal zijn. Want de al vaker genoemde kandidaat is onmogelijk te rangschikken in het rijtje van voorgangers als Hans van Mierlo, Jozias van Aartsen, Jaap de Hoop Scheffer, Ben Bot, Frans Timmermans en Bert Koenders, welke stuk voor stuk los van hun politieke achtergrond, de kleur en de toon van de buitenlandse dienst uitdroegen. Wat dat aangaat lijkt er met het verwachte aantreden van Halbe Zijlstra in die functie van minister van Buitenlandse Zaken een serieuze stijlbreuk op te treden. Want van de verfijning en de meer dan goede manieren, die toch min of meer inherent aan die funcie zijn, wil hij niet echt zoveel weten. Wat hij ook in zijn optredens en gedragingen onomwonden uitstraalt. Zonder dat hij ergens een grens van wat betamelijk of onbeschaafd is, overschrijdt, oogt het allemaal wel behoorlijk vierkant en naar binnen gericht, met vaker een scherm dat door hem wordt opgetrokken als het even spannend wordt of er op aankomt.

Uitnodigend en toegankelijk zijn evenmin de kwalificaties die spontaan met Zijlstra geassocieerd worden, waarmee hij zich wel de echte Fries betoont. Want daar ligt zijn geboortegrond, in Oosterwolde, waar hij dan ook zijn eerste bestuurlijke functie had, namelijk die van secretaris van de plaatselijke postduivenvereniging. Waarna het wat zijn maatschappelijke activiteiten aangaat, afgezien van zijn bemoeienis in en met de gemeente – en landelijke politiek, akelig stil blijft. Zoals er ook haast vruchteloos gespeurd moet worden naar dat wat in zijn interessesfeer ligt. Hij houdt in elk geval niet van moeilijke boeken en leest het liefst Ludlum. En met zware muziek moet er ook niet bij hem aangekomen worden. Metallica is wat hem betreft al goed genoeg. Waarmee zijn affiniteit, als daar al gesproken van mag worden, met kunst en cultuur eindigt, en tegelijk een vorm van algemene ontwikkeling ook ver te zoeken lijkt. En dat moet Nederland dus op het hoogste niveau in het buitenland en over het breedst mogelijke terrein gaan representeren. Gegarandeerd dat het aan zo’n type minister in die specifieke functie wel heel moeilijk wennen zal zijn. Als het daar al ooit van komt.

Advertentie