Het werd weer eens tijd om een van onze grote dichters aan het woord te laten. Hij ontbrak hier al een tijd, Jan Jacob Slauerhoff (1898 – 1936), die hier Lissabon bezingt in ‘Lisboa‘.
Een stad van grijswitte gebouwen
En halfvoltooide huizen,
Van ruïnes die spoorloos vergruizen
En zuilen die zichtbaar vergrauwen.
En overal zijn nog de puinen
Van de aardbeving openbaar.
Waarom zou men bergen en ruimen?
Onder de aarde dreigt steeds het gevaar.
Paleizen zijn scheef afgesneden,
Van andre ontbreekt een brok muur.
Lisboa bestaat in ’t verleden,
Maar ’t kent geen rust, enkel duur.
Was het ooit aan een stad gegeven
Voort te leven als geest,
Vreemd nu en trouw vroeger gebleven
Na een asregen op een feest?
robschimmert 
Duidelijk verhaal…