De slagbomen van Vught

De NS heeft de treinreiziger vandaag een nieuw perspectief geboden. Het hoeft niet lang meer te duren of de hyperspits van de ochtenduren, die zogenaamde hel op aarde, behoort tot het verleden. En dat allemaal dankzij het spoorboekloos rijden, waarmee vandaag op het traject Eindhoven – Amsterdam een begin is gemaakt. Nog wel in de vorm van een proefneming. Wat zoveel betekent dat er elke tien minuten een Intercity op dit baanvak rijdt. Een trein zal dan nooit meer gemist worden. Mooi toch? Daar moet iedereen blij mee zijn, is de voor de hand liggende gedachte. Maar in een dicht bevolkt land, met zoveel (behoefte aan) mobiliteit, zijn er altijd wel verliezers. Als er zo op elkaars lip gezeten wordt, is het onmogelijk iedereen naar de zin te maken, werd alweer snel duidelijk bij de start van dit experiment. Want de treinreiziger wordt dan wel op zijn wenken bediend, maar dat gerief gaat wel ten koste van diens medeburger in Vught.

Dat merkte de fietser, de automobilist uit die plaats, die vanochtend op weg naar school en kantoor bij een spoorwegovergang de ene na de andere Intercity en Sprinter zag passeren, zonder dat de slagbomen omhoog gingen. In elk uur bleken ze drie kwartier gesloten te blijven om die treinreiziger van dat vervelende wachten te verlossen. Met de inwoner van Vught die daar het gelag voor mocht betalen door de wachttijd die de NS op zijn bordje schoof. In de wetenschap dat die situatie niet ideaal te noemen was en slechts opgelost zou kunnen worden door de spoorwegovergangen te vervangen door tunnels. Waarvoor zelfs al een plan van verwezenlijking is opgesteld. En dat plan vertelt dat Vught nog tot 2026 zal moeten wachten, dus vanachter de neergedaalde slagbomen nog heel wat treinen voorbij zal moeten zien komen. Hoe triest en bizar het bijeen genomen ook is, toch ruimschoots voldoende reden om weer eens uitbundig te lachen om de NS, met haar blik op oneindig, maar wel alleen tussen de rails.

Advertentie