Nog meer gram over de Buitenring

Een aantal maanden geleden heb ik hier al eens mijn gal gespuwd over de aanleg van de Buitenring Parkstad, over dat redeloze project waardoor wegenbouwers grote delen van het weinige groen dat het Oostelijk deel van Zuid – Limburg nog kent, om zeep mogen helpen ten behoeve van de aanleg van een rondweg waarvan het feitelijke nut nooit werd aangetoond. Maar die er wel komt omdat de provincie dat wil en heeft doorgedrukt, dus ook toestemming geeft voor die grootschalige vernietiging van natuur. Want wat daar dan aan groen verloren gaat, wordt elders immers gecompenseerd, heet dat doekje voor het bloeden. Het neemt echter niet weg dat er een zo onbeschofte aanslag wordt gepleegd op een lieflijk landschap dat daar je bloed wel van moet gaan koken. Dat overkwam mij de eerste keer toen ik onverhoeds en onverwacht werd geconfronteerd met een maanlandschap bij Vaesrade, op een plaats waar altijd bos en holle wegen waren geweest. Alsof mij de adem werd benomen en ik tegelijk een stoot in de maag ontving bij de plotselinge aanblik van die brute kaalslag, die alleen maar redeloos oogde. Na verloop van tijd bekwam ik wel wat van de schrik, ook door het besef van de onvermijdelijkheid van het verlies dat Zuid – Limburg hier voor de zoveelste keer onderging.

Maar op een of andere manier is het bij mij blijven knagen, merkte ik gisteren plotseling weer toen ik op een heel andere plaats in Zuid – Limburg opnieuw oog in oog kwam te staan met de gevolgen van dezelfde aanslag op de natuur, die gepleegd werd ten dienste van de Buitenring Parkstad, en waar mijn maag weer van omdraaide. Plaats van dezelfde wandaad was nu Kerkrade, meer in het bijzonder de groenstrook die aan de zuidkant van Kerkrade-West tegen het niemandsland met Duitsland aan ligt en die dus vakkundig om zeep bleek geholpen. Met een even pijnlijk en schrikbarend vervolg in meer Noordoostelijke richting, waar net zo’n breed spoor van vernieling was getrokken, om Terwinselen heen en achter Schaesberg langs zonder ook hier natuur te ontzien. En dit alles ter wille van de vermeende vooruitgang, ten behoeve van de ontwikkeling van Parkstad en de verbetering van de bereikbaarheid. Waar zoals al eerder gezegd nooit om is gevraagd noch enige behoefte is gemeten of vastgesteld. Het idee rolde zo maar het Provinciehuis uit en voordat men er erg in had, was het groen van bomen en gras vervangen door zand en asfalt en bleken heuvels taluds van kilometers lengte te zijn geworden. Want als er achterstand bestaat of wordt verondersteld, heiligt het inhalen daarvan kennelijk de inzet van alle middelen. En doet democratie er dus helemaal niet meer toe.

Advertentie