Wilders’ achterhoedegevecht

Het is al zo vaak vertoond dat er eigenlijk niks nieuws meer onder de zon mee is. Maar desalniettemin blijft het elke keer weer irriteren, ook al heeft het veel weg van een achterhoedegevecht en lijkt hij zo langzamerhand op weg naar de politieke uitgang. Wat niet wegneemt dat zijn optreden telkens verontrustend is en noodt tot waakzaamheid. Want als hij ergens goed in is, dan toch zeker wel in het verachten van de democratische spelregels. Geen groter genoegen voor hem, Wilders dus, dan de beginselen van de rechtsstaat te vertrappen. Onder het terugkerend motto dat het doel de middelen heiligt. Waarbij de nuance, de subtiliteit niet meer telt en de allochtonen met een islamitische achtergrond eraan moeten geloven en vooral niet het idee moeten hebben, tot in de vierde generatie toe, dat zij ooit in zijn ogen goed kunnen doen. Omdat ze nu eenmaal verdoemd en gedoodverfd zijn, zodat volledige integratie, de beste bedoelingen en succesvol participeren in de Nederlandse samenleving er per definitie niet toe kunnen doen, geen rol spelen of de doorslag geven in het perspectief van Wilders. Want Moslims vallen daarin buiten elke orde en hebben zelfs geen plek in een marge van welke aard dan ook. Die aap komt bij iedere gelegenheid weer opzichtig uit de mouw, met Wilders steeds opnieuw in een haatzaaiende hoofdrol en nadrukkelijk op zoek naar maatschappelijke rancune, welke desnoods met wat stevige quotes ook wel opgeschud of gegenereerd kan worden.

Zoals nu in Arnhem, waar Ahmed Marcouch door de gemeenteraad, de volksvertegenwoordiging dus, unaniem werd voorgedragen voor het burgemeesterschap van deze stad. Wat voor de zoveelste maal tegen het zere been van Wilders was die al eerder ziekelijk allergisch is gebleken voor benoemingen van Nederlanders met een allochtone achtergrond in bestuurlijke functies. Steeds weet hij dan namelijk geen raad hoe te hoop te lopen daartegen en vooral stennis te maken en meteen op de man te spelen. Aboutaleb, Albayrak en Arib kunnen erover meepraten hoe giftig en onder de gordel het verzet van Wilders bij hun benoemingen bleek. Met nu dus Marcouch aan de beurt en Wilders wederom in het geweer en in protest tegen de unanieme voordracht van de gemeenteraad van Arnhem. Met in zijn gezelschap extreem-rechtse groeperingen als Pegida en de Nederlandse Volksunie. Waarmee het antidemocratisch karakter van zijn protest eens te meer duidelijk was. En tegelijk bewezen werd dat hier sprake was van een achterhoedegevecht. Want als je niks en niemand meer hebt, dan is het goed vastklampen aan zulke randfiguren, als een Wilders daardoor al niet diezelfde allure krijgt.

Advertentie