Er zijn maar weinig etappes nodig om mij het echte Tourgevoel te bezorgen dat ook zo maatgevend is voor de sfeer en de stemming in de maand juli. Dat is al ruim zestig jaar zo. Bepaalden de stem en de toonhoogte van Jan Cottaar in de vijftiger jaren toen in die maand de stand van mijn gemoed, in essentie is er ten opzichte van dat nu al grijze verleden nog niet zo veel veranderd. Hoewel er toen door de beperkte mogelijkheden van de communicatietechniek nog veel aan mijn verbeelding werd overgelaten, terwijl je nu alles in geuren en kleuren en tot in het kleinste detail krijgt thuis gebracht. Zat ik in 1958 gekluisterd bij en met mijn oor in de radio om volledig in de heldendaden van Charly Gaul op te gaan, nu lig ik gestrekt op de bank te kijken naar het minutieus beeldverslag van de zoveelste Touretappe, met de afstandsbediening van mijn tv bij de hand. Waarmee ik bijvoorbeeld bepaal en regisseer welk commentaar ik tot mij wil laten komen.
Gun ik die eer aan de NOS of kijk en luister ik liever naar de Belg met hun Wuyts en de Cauwer of switch ik met een enkele druk op de knop van de een naar de ander als er weer eens interviews worden ingevoegd die voor mij geen waarde noch relevantie hebben. Op zo’n manier geef ik vorm aan mijn eigen beleving en krijgt de julimaand dat cachet dat met het jaar alleen maar aan finesse en kracht wint. Met logisch genoeg een toenemende verslaving, die dus dagelijks tussen twee en zes in de middag zijn vorm krijgt en nu nog dat lekkere gevoel geeft dat Parijs gelukkig ver weg is, maar tegelijk de zekerheid met zich brengt dat die stad elke dag dichterbij komt, zodat het einde van de Tour onverbiddelijk nadert. Waardoor het zoveelste afscheid ervan plus van dat juligemoed, van die aangename verslaving onontkoombaar is. Wat tegelijk de vraag impliceert hoe aan het leven vervolgens weer vorm moet worden gegeven, hoe die leegte in hemelsnaam opnieuw in te vullen. Meevallen doet zo’n eerste week na de Tour dan ook niet. Want wie kijkt er nou naar uit, naar die afkickverschijnselen, die je toch telkens weer dat klamme zweet bezorgen.
robschimmert 
Bij mij gaat om half zes de TV aan in de hoop dat ze nog niet binnen zijn. Vaak tevergeefse hoop, maar af en toe heb ik geluk… Eerder ben ik helaas niet thuis.
Bij mij zakt de liefde voor de tour steeds verder weg. Door de “oortjes” wordt het steeds meer vanuit de volgwagens geregisseerd en wordt de uitkomst vaak saai en voorspelbaar. Het decor van het landschap boeit mij meer dan het toneelstukje dat wordt gefietst.
Gisteren was het genieten in de Dordogne ik wacht altijd tot het volgende kasteel of een duikvlucht boven een dorp of de uitslovers die met strobalen in een weiland een fiets proberen uit te beelden (wat bezielt hen?). Het is één grote viering, met sport, bedrog en marketing. Maar dit wist men bij het Vaticaan ook al lang. Het vervelende is dat het een keer ophoudt, daar heeft de Tour nog niets op gevonden. Na Parijs is er geen hiernamaals. De directie zou een Tour du Monde kunnen overwegen.