Vruchten en foefjes

De liefhebber van het traditionele Nederlandse fruit, de appel, de peer, de kers, beleeft steeds moeilijker tijden, zonder dat daar een echte reden voor is aan te wijzen. Het enige dat opvalt, is dat het met de smaak ervan hard achteruit is gegaan sinds het haast exclusief door de supermarkten wordt aangeboden en de ouderwetse groenteman het eigenlijk bijna compleet moet laten afweten. Met als gevolg dat appels, peren en kersen nooit meer te zien zijn in veilingkisten, maar keurig in het gelid uitgestald liggen in de schappen van de grootgrutters, waar blijkbaar de orde moet heersen, ook als dat ten koste gaat van de kraak en de smaak van het fruit, zoals die tot voor jaren terug zo gewoon was bij de groenteman. Met daarvoor dus nu in de plaats de appel die voorzien is van een etiket, zonder dat daar ooit een consument om gevraagd zal hebben. Terwijl bepaald niet duidelijk is waar dit voor staat of welke (schijn)zekerheid ermee wordt geboden. Vast staat wel dat de producent, de fruitteler, daarmee geheel aan het zicht van de gebruiker is onttrokken. Maar of aldus een stap vooruit in de productkwaliteit is gemaakt, valt nog te bezien, nu de ene appel de andere is en ook altijd hetzelfde smaakt en er nauwelijks nog iets aan te beleven valt. Met de kers is het in feite hetzelfde verhaal, in die zin dat het hele aanbod ook zo nietszeggend en waterig is en zijn aantrekkelijkheid volledig heeft verloren ten opzichte van de echte vaderlandse kers die vroeger een paar weken in de zomer te verkrijgen was.

En dan was het ook een echte lekkernij, met name als ze langs de weg of in de boomgaarden te krijgen was. Maar die traktatie is echt gedevalueerd sinds ze de hele lente en zomer door kan worden aangeboden dankzij leveranties van andere continenten. En wat er met de van oudsher lekkerste vrucht, de peer, aan de hand is, vormt een even groot vraagteken. Met de Klaps, de Doyen de Comice of de Conference als namen voor het smakelijkste fruit dat zelfs steeds populairder ten koste van de appel aan het worden is. Wonderlijk genoeg omdat er toch een fikse maar aan het eten ervan verbonden is. Want gebeurde dit tot voor twintig, dertig jaar probleemloos, anno nu moet de consument het niet in zijn hoofd halen om de peer zo uit het vuistje te eten. Besmeurde kleren zijn het onvermijdelijk gevolg van de sappigheid – of is het waterigheid – van die te eten peer. Zodat het opletten geblazen is, in tegenstelling tot vroeger, toen van dit soort ongemakken nooit sprake was. Waardoor onherroepelijk het gevoel kan ontstaan dat er ook iets aan die peer is veranderd, dat ze gemanipuleerd is. Ten gerieve van de producent en van het winkelbedrijf, maar zeker niet in het belang van de kopende klant die voor stukken meer geld minder aan kwaliteit krijgt, hoewel met de nodige foefjes de indruk gewekt wordt dat het allemaal stukken beter is.

Advertentie