Hoewel het bepaald nog niet het grijze verleden is, ligt 2003 toch weer ver genoeg achter ons om daar een herinnering aan op te halen die niet meer zo vers in het geheugen opgeslagen is. Het zijn de eerste septemberdagen van dat jaar die een keerpunt waren geworden in mijn leven. Vanaf de eerste van die maand was ik namelijk niet meer actief werkzaam. Ik hoefde niet meer iedere dag om half acht de deur uit om met de auto richting Roermond te rijden. Ik was ontslagen van elke arbeidsverplichting, ik was vervroegd uitgetreden, ik nam deel aan de VUT – regeling onder meer dan gunstige voorwaarden. Ik voelde me gezegend en vooral vrij, dus in de stemming om van die nieuw verworven status intens te genieten, in de wetenschap dat de gewenning dan vanzelf wel kwam. En eigenlijk liet ik het van meet af aan gebeuren zonder een dag aan mij voorbij te laten gaan. Zeker niet als ze je al met een stralende zon toelachte en je dus alles moest aanpakken dat langs kwam. Rise to the occasion, heet dat, als ik het wel heb. Wat op een van die eerste vrije dagen inhield dat ik mijn vrouw in de ochtend naar haar bridge-afspraak op het Maastrichtse Ceramique-terrein bracht.
Met de volgende uren, dus tot het moment dat zij daar uitgespeeld was, voor mij een plek op een terras onder het bladerdak van het Onze Lieve Vrouwplein, met één, twee kopjes koffie bij de hand. Mij al direct bewust van mijn nieuwe status van pensionado en in het besef dat dit het begin van de rest van mijn leven was, dit vakantiegevoel, dit bijna – idee dat je ook in Zuid – Limburg een bestaan als God in Frankrijk kon hebben. Met de mogelijkheid om het nuttige met dit ruimschoots aanwezige aangename te verenigen. Want die eerste ochtend in mijn eigen vrijheid op dat terras in Maastricht las ik meteen al een eerste boek uit, dat paradoxaal genoeg “Somberman’s actie” heette, door Remco Campert in 1985 was geschreven als Boekenweekgeschenk en vanaf die tijd, dus achttien jaar lang, lijdzaam bij mij in de boekenkast had gestaan in afwachting van die vreugdevolle septemberdag, waarop ze in één ruk zou worden uitgelezen. Wat mij daardoor als vanzelf dat gevoel bezorgde dat ik een eerste stevige stap had gezet in een heel nieuw leven, dat daarmee feestelijk begon en dat eigenlijk nadien, met en ondanks de gebruikelijke ups en downs, in feite altijd zo is gebleven. Tot op de dag van vandaag……
robschimmert 
Op een terras ergens in Frankrijk in de zon, zit een man die het tot gisteren nooit won…
Ik zit nu in de omstandigheid dat ik het werken nog te mooi vind om te stoppen, dat het wel mogelijk is om te stoppen, maar dat ik er gewoon nog niet aan toe ben… Ik zou het missen.