Kansen op een comeback

Het heeft toch nog een halve dag geduurd voordat ik een beetje van de schrik, de opdoffer en de teleurstelling bekomen was die de verkiezingsuitslag bij mij teweeg heeft gebracht. Nou ben ik in die ruim halve eeuw dat ik me met dat democratisch circus bezig houd, onder de hand wel wat gewend geraakt. Hoeveel ups en downs van mijn partij heb ik in die ruim vijftig jaar al niet meegemaakt. Maar zo zout als deze keer had ik het nog niet gevreten. Vandaar dat ik er wat langer over deed om bij mijn positieven te komen. Wat trouwens ook wel met de leeftijd te maken zal hebben, die mij trouwens aan de andere kant ook weer hielp om weer sneller op de been te komen. Ervaring en levenswijsheid blijken dan waarachtige verworvenheden die je in staat stellen om alles in een breder perspectief te zien, dus de ogenschijnlijke zwaarte van het moment te relativeren. Dan blijkt er in zovele feiten genoeg troost voorhanden dat deze niet eens schraal genoemd hoeft te worden, eerder een aanmoediging om des te steviger verder te gaan. Neem bijvoorbeeld het enkele gegeven dat Mark Rutte namens de VVD welhaast zeker aan een derde termijn als premier gaat beginnen, met de meer dan gerede kans dat hij in die periode over zijn houdbaarheidsdatum heen komt en dat Nederland op hem uitgekeken raakt. Met dan meteen de vraag of zijn partij dan een opvolger van hetzelfde kaliber heeft. De SP heeft zich wel weten te handhaven, maar dat heeft zeker niet de twijfel weggenomen rond de capaciteiten van de huidig politiek leider Emile Roemer.

                                                                                                                                                                                                     Zodat daar de komende jaren een serieus opvolgingsprobleem zal ontstaan. Gelijke vragen kunnen er gesteld worden omtrent het leiderschap van Sybrand Buma, die denkelijk goed genoeg is geweest om een keer voor het CDA de kastanjes uit het vuur te halen. Maar of hij de echte blijver is, de politiek leider voor een reeks van jaren, is zeker twijfelachtig. Zoals ook maar bezien moet worden of Jesse Klaver’s succes niet eenmalig is geweest en of Nederland niet heel rap zal zijn uitgekeken op deze nieuwe ster aan het politiek firmament. Zijn snelle opkomst heeft genoeg kenmerken om daar nu al de nodige vraagtekens bij te zetten. Ten slotte kan met zekerheid gezegd worden dat Geert Wilders nu toch tegen de grenzen van het voor hem mogelijke is aangelopen. Zowel electoraal gezien als bij hem persoonlijk. Omdat het heilig vuur van het protest en de rancune noch bij de kiezer noch bij zijn partij eeuwig kan blijven branden. De energie lijkt nu al op momenten te verminderen. Als dat al geen hoop en perspectief biedt, zeker als dat gevoegd wordt bij al die andere vragen die rond deze verkiezingsuitslag zijn ontstaan of blijven hangen. Waardoor het voor een PvdA niet aangaat om bij de pakken neer te zitten. Niet dat er een reden is om eventuele zegeningen hierdoor te tellen, maar wel om oneindig veel kansen te zien om tot een comeback over vier jaar te komen.

Advertentie