Een ander Turks geluid

Er zijn ook nog andere Turkse geluiden te horen in de turbulentie zoals die momenteel opspeelt tussen Ankara en Den Haag. Zoals bijvoorbeeld van de Turks – Nederlandse schrijver Özcan Akyol, die ook vaker aan tafel zit bij Studio Voetbal. Hij schreef de onderstaande column in het Algemeen Dagblad. En omdat dat een niet zo veel gelezen krant is, neem ik zijn tekst, omdat ze zo belangwekkend is, hier integraal over:

                                                                                                                                                                                            “Vrij strijdlustig gaf president Erdogan gisteravond een interview aan de Turkse televisie, waarin hij onder meer de demonstranten in Rotterdam uitvoerig prees. Hij zei dat hun moed en vaderlandsliefde deden denken aan de historische nacht van 15 juli, toen legereenheden een staatsgreep wilden plegen maar door opstandige burgers werden tegengehouden. Als dit soort berichten naar Nederland doorsijpelt, ontstaat er standaard een collectieve hysterie, zeker gezien eerdere incidenten waarbij Turkse Nederlanders waren betrokken. En dan maken politieke onheilsprofeten dankbaar gebruik van alle commotie, bijvoorbeeld door te stellen dat de integratie compleet is mislukt, en eigenlijk de hele multiculturele samenleving.  Het ligt alleen allemaal wat genuanceerder. Er bestaat zeker een grote groep Turks-Nederlanders die zich louter in dit land bevindt om te profiteren van de welvaart, sociale zekerheid en verschillende kansen die worden geboden. Voor de rest voelen zij zich cultureel meer verwant met Turkije, het land van hun (groot)ouders, omdat ze in eerste instantie nooit zijn aangemoedigd om te integreren en daarbij zelf ook nooit die moeite hebben genomen. Laakbaar.

                                                                                                                                                                                                   Aan de andere kant moet u weten dat er duizenden Turkse Nederlanders bestaan die zich momenteel kapot schamen. Zij voelen weliswaar genegenheid voor het land waar hun roots liggen, maar dat gevoel prevaleert niet boven de wens om hier een volwaardige en rechtschapen burger te zijn, zonder dubbele agenda of dito loyaliteit. De politiek die in Turkije wordt bedreven, staat volledig in het teken van het nakende referendum, dat president Erdogan nóg meer macht moet geven, zodat hij als een autocraat het land kan besturen – een opmaat tot grotere ambities en fantasieën. Alleen verloopt die campagne niet zo lekker. Er zijn bedenkingen. Vandaar dit paardenmiddel, het conflict met Nederland, dat wellicht doorslaggevend kan zijn voor de uitkomst van het referendum. Feitelijk zijn de schuimbekkende gasten die zaterdag in Rotterdam de boel kort en klein sloegen niets meer dan the useful idiots van Erdogan, zonder het zelf door te hebben. Maar ze vertegenwoordigen absoluut niet een complete bevolkingsgroep. Laat u niets wijsmaken door populisten die deze kwestie electoraal willen uitventen. Problemen zijn er zeker. Het lijkt me een mooie uitdaging voor het nieuwe kabinet om die op te lossen. Want het wordt nu écht tijd.”