Dit verhaal speelt in 1961, toen de trein uit Utrecht nog op Den Haag Staatsspoor aankwam, waarna de tram naar Scheveningen moest worden genomen, die vervolgens exact dezelfde route reed naar het Kurhaus, als ze nu, vijfenvijftig jaar later, nog altijd aflegt. Wat dan wel typisch Haags zal zijn. Maar wisten wij toen veel, toen wij toch redelijk onder de indruk van onszelf en nog meer van het feit dat wij ons opgenomen voelden in de grote wereld waar alles gebeurde, aldus op weg togen om in dat Kurhaus een concert van Art Blakey and the Jazz Messengers bij te wonen. Een concert dat toch min of meer de bekroning was op de tamelijk exclusieve muzikale belangstelling die wij ons in die jonge jaren hadden aangemeten. Want wat moesten we met de rock and roll, The Everly Brothers, Conny Froboess en Paul Anka die maar meer van hetzelfde bleken te leveren? Nee, dan de jazzmuziek, beter nog de moderne jazz die complexer en spannender bleek dan de dixieland, met telkens onverwachte wendingen en improvisaties waar dan eindeloos over geredeneerd kon worden, alsof er iets aan te snappen viel. Maar een kniesoor onder ons jonge jongens die daar over viel. We hadden immers ons eigen wereldje geschapen, met een eigen entree en hogere drempel, omdat het allemaal wel klein en bijzonder moest blijven.
Logisch dat zo’n concert dan ook helemaal voorbehouden was aan die happy few, die wij daarmee waren geworden en die ons de maandag daarop op onze school van een warme belangstelling verzekerden als we al niet heimelijk bewonderende blikken voelden. Met de domper van de onvermijdelijke tijdelijkheid die nu eenmaal met zulke ervaringen gepaard blijkt te gaan. Allereerst de kortstondigheid van die royale aandacht. Maar ook het voorbijgaan van de interesse voor de jazz, die door mannen als Mingus, Coltrane en Dolphy alsmaar ontoegankelijker werd en een dusdanig piep-piep-knor-gehalte kreeg dat wij er met onze ongeoefende oren ook niks mee konden en per slot van rekening ons enthousiasme voor de jazz – naar nu blijkt tijdelijk – zagen stranden in het maatschappelijk debat over Stones en Beatles. Waardoor dat concert van Art Blakey en zijn Jazz Messenger in het Kurhaus eigenlijk heel snel herinnering werd, vervaagde, en zoveel jaren later weer tot leven kwam toen ik op YouTube dit “Dat Dere” tegenkwam dat nota bene in dezelfde samenstelling werd uitgevoerd als waaruit de Jazz Messengers indertijd in Scheveningen bestonden. Zodat er niets anders overbleef dan anderen ook in die zoete herinnering te laten delen.
robschimmert 
jong muziek mogen ontdekken is het beste en het mooiste wat er is
Mooi toch zo’n herinnering. Ik kan me bij Jazz heel goed ontspannen.