De rupsjes-nooit-genoeg

Was 2016 op de eerste plaats het jaar waarin de boze, witte man zich nadrukkelijk aandiende en het grootste deel van de aandacht opeiste, op een meer dan verdienstelijke tweede plaats in de publieke belangstelling kwam toch wel het rupsje-nooit-genoeg. Een fenomeen dat welig kon gaan tieren dankzij het ongebreidelde kapitalisme met haar vrije markt, losse moraal en vierentwintiguurseconomie. Wie kent er niet de voorbeelden van? Met uiteraard op de eerste rij het hele bataljon BN’ers dat maar wat graag meelift op de eigen bekendheid en daar dan ook met graagte en voluit van profiteert. Want hoe bekender, hoe meer zakken er kennelijk gevuld moeten worden. En vooral onbeschaamd. Onbeschaamd omdat die zelfglorie en – verrijking meestal niets met capaciteiten en competenties te maken heeft, maar vooral gegenereerd wordt door het hebben van een naam. Grote voorganger en voorbeeld daarin was natuurlijk Louis van Gaal, die met zijn miljoenenverdiensten als voetbaltrainer, er geen been inzag om ook nog eens een vet contract met Mediamarkt binnen te slepen. En goed voorbeeld doet natuurlijk wel zo gemakkelijk volgen, tot op het ergerlijke af. Met de eigen publiek bekende naam als paspoort naar het meer, meer en nog eens meer en als geldig excuus om waar dat ook kan te grijpen en te graaien. Waarbij het er verder niet toe doe wat, als het maar die ene, de eigen kant dus, op komt, zonder dat er nog een limiet op blijkt te staan in de meeste gevallen.

Zodat er per saldo heel wat af geschnabbeld en bijgeklust wordt in dit land zonder dat een onderscheid tussen wit en zwart, mijn en dijn nog aan de orde is. Dat krijg je dus van die losse moraal en het idee dat alles in beginsel moet kunnen en ook kan als je maar bijdehand en brutaal bent en er vooral van overtuigd dat de sky the limit is en bereikbaar. Want dan wordt alles mogelijks ondanks de reeksen van beperkingen die zich eenvoudig laten verbloemen door die naamsbekendheid, welke immers de maat van alle dingen geworden is. Waardoor het bijvoorbeeld mogelijk wordt dat een mevrouw van de tv, Astrid Joosten, en de echtgenote van een bekende kok, Therèse Boer, het bestaan zich te presenteren als wijnkenners annex wijnhandelaren, en daar op een of andere manier een business van weten te maken. Alsof ze niks anders te doen hebben of zo getalenteerd zijn dat ze dit er ook nog even bij doen. Tijd genoeg of geld te weinig? Van beiden geen, maar door de bekendheid die zo maar uit de lucht is komen te vallen, rupsjes-nooit-genoeg geworden die van het grijpen en graaien en zakken vullen hun tweede of zoveelste professie hebben weten te maken. Omdat het blijkbaar kan, mag en omdat er collectief in hun vertoning wordt getrapt. Zodat het er inderdaad sterk op lijkt dat we met zijn allen stapelgek zijn geworden als we toelaten dat dit allemaal kan.

Advertentie