Democratie in Limburg

Het moet raar lopen wil 2017 niet het jaar zijn waarin duidelijk zal worden wat democratie anno nu nog wel vermag. En niet zozeer wat ze voorstelt op het wereldtoneel of op landelijk dan wel continentaal niveau. Want de schaal waarop de daarmee samenhangende processen zich daar voltrekken, gaan iedere fantasie te boven, waardoor het abstracties worden, die nauwelijks nog kunnen beantwoorden aan de denkbeelden en wensen van de enkele individu. Des te relevanter is het daarom om te zien of en hoe diezelfde individuele burger wel aan zijn trekken komt in de lokale of provinciale democratie. Om het helemaal dichtbij huis te houden, het wordt zeker spannend om te zien in welke mate bestuurders in Limburg bereid zijn om gehoor te geven aan het verlangen van burgers om te participeren in de processen die met name vanuit het provinciaal bestuur in gang gezet zijn om binnen afzienbare tijd tot intergemeentelijke samenwerkingsverbanden te komen, en zelfs tot een fusie van gemeenten. Het waarom van dit initiatief is vooralsnog onduidelijk, zij het dat wel steeds meer de indruk wordt gewekt dat het provinciaal bestuur, al of niet in samenspraak met of gesouffleerd door Binnenlandse Zaken in Den Haag, weet wat de uitkomst moet zijn. Zo verborgen is die agenda al niet meer, omdat de verantwoordelijke bestuurders, Bovens en Koopmans, niet van die zwaargewichten zijn die zich niet in de kaart laten kijken, maar gewoon gek van hun macht als ze zijn, graag hun mond voorbij praten.

Vandaar dat een meer dan gezond wantrouwen bij de burger gerechtvaardigd is, maar daarmee geen reden mag zijn om dan maar alles wat op het Gouvernement voorgekookt wordt, ook voor zoete koek te slikken. Er moest toch geparticipeerd worden? En kon een beoogde herindeling niet alleen doorgaan als er voldoende draagvlak bij de betrokken burgers was? Trouwens, krijgt democratie niet alleen gestalte en stelt ze pas wat voor als het een beweging van onderop is? Mooie democratische beginselen  die gemakkelijk in de praktijk te brengen zijn, zoals het massieve verzet in de kernen Schimmert en Hulsberg tegen de voorgenomen fusie van de gemeenten Onderbanken, Nuth en Schinnen bewezen heeft. Met daarnaast, toeval of geen toeval, het verzet van de gemeenteraad van Valkenburg tegen de provinciale dwang om samenwerkingsgesprekken aan te gaan met de buurgemeenten Meerssen en Maastricht. Kortom, op lokaal niveau namen burgers dus hun verantwoordelijkheid door nu eens niet ja en amen te knikken tegen bestuurlijke opzetjes. Zoals dat past in een gezond democratisch proces. Waarin dan nu het woord is aan de bestuurders die mogen laten zien of zij ook echt aan democratie willen doen of het behaaglijker vinden om de schoonheid ervan met de mond te belijden. Voorlopig krijgen zij de gunst van de twijfel, zij het dat de eerste voortekenen rond hun reacties toch verontrusten. De tijd, het jaar 2017, zal leren of de democratie in Limburg een echte kans van slagen heeft.

Advertentie