Kerst 1964 in Seedorf

Terugblikken krijgt steeds meer de vorm van geschiedschrijving, persoonlijke geschiedschrijving dan wel te verstaan, als herinneringen aan vroeger dagen tenminste door mij uitgeschreven worden. Want dat grote woord mag er best aan gegeven als er zo’n tweeenvijftig jaar in de tijd teruggegaan wordt, naar de Kerstdagen van 1964. Naar de tijd dat er nog sprake was van militaire dienstplicht, dat je voor je nummer opkwam en zoals ik dan uitgezonden werd naar Seedorf, zo’n legerplaats die op de meest onzalige oorden werd neergekwakt, in dit geval op de Noord – Duitse laagvlakte. Typisch zo’n gebied waar je ver van weg moet blijven als het Kerstmis is. En hoe erg het daar kon zijn, merkte ik dus in dat jaar 1964, toen de moerassen en heidevelden daar volop hun werk deden en er zeker toe bijdroegen dat het er die Kerstdagen grijs, zompig, klam en mistig was, waardoor je nog net een hand voor ogen kon zien en dus ook niet op meer hoefde te rekenen. Onzalig heette dat en werd door mij dan ook zo ervaren. Maar wat wilde ik? Het alternatief was met Oud en Nieuw daar blijven en met de Kerst naar huis. Dus was de keuze door mij snel gemaakt omdat de Kerst toen thuis nog niet was wat ze nadien als festiviteit overal is geworden.

Vandaar dat ik daar, en met mij nog zoveel anderen, met de ziel onder de arm liep en eigenlijk op die Eerste Kerstdag aangewezen was op het KMT en het PMT omdat in het dichtstbij zijnde dorp Zeven alles natuurlijk potdicht was. Want het waren de zestiger jaren en zeker in Duitsland, in het Protestantse Noorden waar men het toch allemaal wat nauwer nam. Des te groter de bevrijding op Tweede Kerstdag toen de café’s weer open waren en je daar nog een beetje geluk kon zoeken en hoopte te vinden. Hoewel dat toch behoorlijk lastig bleek als je daar met een glas bier aan de bar zat en de weemoed en de melancholie de meest aanwezige partners waren, die mij grif nog een rondje gaven en nog een en mij tegelijk vergezelden op mijn sentimental journey als weer eens dat fameuze “If I fell” van The Beatles uit de jukebox klonk. Breken deed ik nog net niet, maar mijn gemoed werd gaande die Kerst wel steeds zwaarder. Want je was immers twintig en dus verlangend, gretig en reikhalzend, terwijl daar in dat grijze moor niets van je gading te vinden was en waar zelfs de illusies volledig de mist in gingen. Met alleen de zekerheid dat dit enige Kerst zou zijn die ik op die Noord – Duitse laagvlakte zou doorbrengen. Waar ik het dan ook maar verder mee heb gedaan.

Advertentie