De huik van de Telegraaf

Er gaat werkelijk geen gelegenheid voorbij of onze nationale straathond, de Telegraaf, ziet wel weer kans haar naam eer aan te doen. Dat betekent zoveel als het plengen van krokodillentranen, haar huik naar de wind hangen en vooral meehuilen in het koor der wolven, als daar al niet de toon voor wordt aangeslagen.  Het vertrouwde beeld van de krant die zich het orgaan van wakker Nederland noemt. Waarmee dat land dan van harte geluk gewenst kan worden, met dat bijna vijfde-colonne-gedrag dat kennelijk de maat van de vaderlandse dingen is, of althans wordt beschouwd. Met nu weer zo’n akkefietje waar je als Nederlander toch niet mee vereenzelvigd wil worden, maar dat haast in jouw naam lijkt te worden gepleegd als de grote monden die weer het hoogste woord hebben, de Duitse populisten, Wilders, voetstoots geloofd mogen worden. Omdat dat allemaal past in hun streven om het land aan het volk terug te geven. Het zal dus wel getuige dit verhaal dat in Duitsland begint, met de aanslag in Berlijn en met opnieuw de cabaretier Jan Böhmermann die van zich laat horen. Maar wel even anders dan begin dit jaar toen hij Erdogan scherp op de korrel nam. Met een diplomatieke crisis tussen Duitsland en Turkije tot gevolg en uiteraard de Telegraaf voorop en met een voorpagina die te klein was om deze Böhmermann een hart onder de riem te steken, in het spoor van Wilders die het ook voor hem opnam. Omdat het perfect in beider straatje paste.

Des te wonderlijker daarom dat het nu zo oorverdovend stil blijft in de kolommen van diezelfde Telegraaf, nu die Böhmermann zijn recht op vrijheid van meningsuiting gebruikt om het hele populistendom behoorlijk de maat te nemen naar aanleiding van de pamfletten die uit die hoek kwamen en die Angela Merkel met bebloede handen en gezicht afbeeldden, omdat het op die Kerstmarkt in Berlijn Merkels doden zouden zijn geweest die bij deze aanslag waren gevallen. Dezelfde prent haastte Wilders dus ook op Twitter te posten, bij gebrek aan originaliteit en opnieuw niet geremd door enige vorm van beschaving en fijngevoeligheid, omdat er voor het hogere doel gescoord moest worden. En terecht dat Böhmermann deze lieden, met inbegrip van Wilders, neerzette als de kloothommels waarnaar de bevolking vooral niet moest luisteren omdat zij deze rampspoed alleen maar gebruikten om voor hun eigen politieke karretje te spannen. Waarmee hij zich nog rustig en zijn fatsoen hield, terwijl de Telegraaf juist op dit springende punt in geen velden of wegen te bekennen was, op zoek als het waarschijnlijk voor de zoveelste keer was naar het gelijk van het moment, en druk bezig met het hangen van de huik naar de wind, omdat dat nu eenmaal bottom line het meeste oplevert. Zo leert haar ervaring haar al meer dan honderd jaar lang.

Advertentie