Zonder te vervallen in een vorm van romantiseren of me te laten verleiden tot een rooskleuring van het verleden, ontkom ik er toch niet aan om met meer dan voldoening terug te kijken op de laatste twintig jaar van mijn arbeidsverleden, tijdens welke ik bij Rockwool in Roermond werkte. Een bijzonder en enerverend bedrijf dat nog altijd speciale herinneringen en gevoelens bij mij oproept. Zelfs meer dan dertien jaar nadat ik vervroegd mocht uittreden en er eigenlijk bijna nooit meer over de vloer ben geweest. Waardoor het haast logisch zou zijn dat je met je verdwijning van dat toneel ook uit het hart van dat bedrijf of van haar medewerkers zou zijn geraakt. En omgekeerd net zo. Zoiets als uit het oog, dus uit het hart. Maar laat daar nou in de verste verte geen sprake van zijn. Je bent absoluut niet vergeten. Men weet je nog alleszins te vinden. Dat blijf ik doorlopend merken. Niet alleen door de respons op dit weblog, door de schare volgers die ik heb en waaronder genoeg ex – Rockwool – collega’s. Op Facebook is het van een zelfde laken een pak. Ook daar de verrassende en spontane hernieuwde contacten.
Wat in elk geval voor mij de meerwaarde van Facebook bewijst, waartegenover dat enkele negatieve aspect echt in het niet zinkt. Maar wat voor mij nog veel frappanter is dat is toch wel de constatering dat de contacten en relaties die ik bij mijn laatste werkgever Rockwool had, dus niet van vluchtige of voorbijgaande aard zijn geweest. Op een of andere manier kon het allemaal beklijven en zich vastzetten in herinneringen. Waarbij beslist een rol moet hebben gespeeld het bijzondere karakter van het bedrijfsproces bij dat bedrijf en de plaats en de rol die je als medewerker kon innemen. Op elk niveau mocht je als het ware binnen je eigen verantwoordelijkheidsgebied je eigen tent runnen, de ondernemer als het ware zijn. Wat vaker best veel gevraagd was, ook omdat je er scherp op afgerekend werd. Maar het had beslist wel wat en zorgde voor meer dan genoeg spanning en variatie. Met geen dag die dezelfde was als een andere. Wat voor iedereen gold en dus wel moest solidarizeren en sterke verbondenheid teweeg brengen. Hoezeer dat wel het geval was, mag ik tot mijn grote geluk nog bijna iedere dag weer ontdekken.
robschimmert 
Heel herkenbaar, ik betreur het dat in net dit jaar van werkgever ben gewisseld. Na 40 jaar was ik een onderdeel daarvan geworden.
Mooi als je er zo op kunt terugkijken. Da’s niet overal zo.