Het duurt geen twee weken meer of het is Kerstmis. We zitten, als we de jingles mogen geloven, in de gezelligste tijd van het jaar. De donkere dagen voor Kerstmis, met daar middenin de kortste dag van het jaar. Zonder erg en te druk met van alles en nog wat, ben ik in het staartje van dit jaar verzeild geraakt. Vandaar dat nog geen enkele plichtpleging die bij december hoort, heeft plaats gevonden. En niet alleen omdat het te druk zou zijn, maar nog meer vanwege die voortdurend opspelende vraag of het allemaal wel zo nodig moet, terwijl er maar geen antwoord op wil komen. Noem dat gerust al een veeg teken. Vandaar dat er nog geen Kerstkaart of Nieuwjaarswens is verzonden en ook niet zal worden verzonden naar het zich als steeds waarschijnlijker laat aanzien. Want waarom nog meedoen aan een hol ritueel met bijna loze woorden, als het opschrijven ervan grotendeels als een corvee wordt ervaren, aangezien het slechts kramp in de handen en slapende vingers oplevert? Dus heb ik mijzelf ontslagen van deze verplichting, maar mij tegelijk opgedragen om als er wat te wensen valt, dat vooral mondeling en face-to-face te doen. Is wel zo leuk en beklijft zeker meer of eens zoveel.
Met de versiering en aankleding van mijn woning ter gelegenheid van het Kerstfeest zal het niet veel anders zijn, te meer omdat ik die feestdagen niet thuis zal zijn. Waarmee de noodzaak van een kerstboom in huis wat mij betreft volledig vervalt, zeker als daarbij overwogen wordt dat zo’n verlichte boom in de dagen eromheen uitsluitend bedoeld kan zijn om de Kerstsfeer erin te brengen en erin te houden. Wat dat aangaat kan mijn portie volledig aan Fikkie gegeven worden. Ik hoef het niet en ik doe er ook niet aan mee, omdat ik de Kerst de Kerst laat worden met degenen die mij dierbaar zijn, dichtbij mij. Dat is genoeg en warm zat. Daarvoor heb ik al die toeters en bellen echt niet meer nodig en blijft evenzo alle verlichting op en aan mijn huis en in mijn voortuin achterwege. Want waarom zou ik daar nog aan moeten beginnen? Wat is het nut en de bedoeling ervan anders dan het beeld op te roepen dat het Kerstmis is. Wat het zonder die zee van licht ook wel is. Vandaar dat ik dat licht, dat schijnsel binnen houd, maar het wel met mij meedraag. Niet alleen in die gezelligste tijd van het jaar, maar door al haar maanden heen. Ik zou niet meer zonder kunnen en willen. En hoewel het misschien wat pathetisch klinkt, zou ik hetzelfde nou eens aan iedereen willen toewensen, zodat we op die manier elkaar en ons bestaan van harte en volledig in de ware zin van het woord verlichten.
robschimmert 