Een muziektrip naar Bonn

Als het idee mocht bestaan dat Bonn, nadat alle regeringsactiviteiten, ministeries en ambassades van daaruit zo’n twintig jaar geleden verplaatst waren naar de nieuwe Duitse hoofdstad Berlijn, een stille dood zou zijn gestorven en verworden was tot een anonieme Duitse provinciestad, dan blijkt dat toch een misvatting van jewelste. Zoveel werd gisteren wel duidelijk in de paar uur dat wij daar in haar centrum waren en zagen dat het er nog aan alle kanten bruiste en dat haar schoonheid naar de 21e eeuw was gestileerd. Met een altstadt die natuurlijk in deze periode van het jaar meer dan anders in beweging was dankzij een Kerstmarkt die er echt wezen mocht en waar het in de ware zin van het woord gezellig druk was. En wat te denken van de vele intieme pleintjes die vaker verfraaid zijn met werken van eigentijdse beeldende kunstenaars, zoals van de vermaarde Tony Cragg. Epicentrum van alle dynamiek was op deze zondag het Theater Bonn, dat  magisch gesitueerd is aan de Rijn in de nabijheid van de beroemde weg naar Bad Godesberg. In dit schitterende theater ging Mozarts opera “Don Giovanni” in première. En dat betekent in Duitsland nogal wat. Bijvoorbeeld dat je nog eens echt en op je best uitgedost naar zo’n voorstelling gaat.

Waardoor je als bezoeker uit Nederland nog genoeg reden hebt om al in de foyer en voor aanvang je ogen de kost te geven. Waarbij ook bedacht moet worden dat zulke premières in Duitsland bijna dagelijkse kost zijn omdat iedere zichzelf respecterende stad van enige omvang wel zijn eigen operagezelschap plus orkest heeft en zo’n gezelschap per jaar meerdere opera’s op haar repertoire dient te nemen. Gevolg is dat er in Duitsland een ware operacultuur bestaat en dat voelt goed en fascineert meteen als je er incidenteel mee in aanraking komt zoals wij gisteren. Met de extra bof dat er ook nog eens sprake was van een uiterst aantrekkelijke uitvoering van Don Giovanni als we tenminste meereizend muziekjournalist, expert en musicoloog Maurice Wiche mochten geloven. Hij attendeerde ons op de eigenzinnige interpretatie van de regisseur, de eigentijdse enscenering en aankleding en vooral op de Koreaanse sopraan Sumi Hwang, die inderdaad de sterren van de hemel zong om zo de kers op de taart te zijn die die muziektrip naar Bonn voor ons was geworden.

Advertentie