De blamerende Buitenring

Wie benieuwd is naar het functioneren van de democratie, naar wat onder de paraplu ervan teweeg wordt gebracht, moet vooral eens de voelhorens in Limburg uitsteken om te weten te komen wat de invloed van de burger is op de vormgeving van zijn woon – en leefomgeving. Dat men er maar vast op voorbereid is dat de schoenen uit zullen vallen. Van schrik. Van verbazing en ongeloof en mogelijkerwijs van boosheid en schaamte. Want wat hier blijkt te kunnen, tart elke beschrijving. Met aan het begin van de blamerende reeks constateringen een provinciaal bestuur dat maar wat doet en vrolijk zijn gang gaat, nauwelijks gehinderd door volksvertegenwoordigers in Provinciale Staten en al helemaal niet door belangstelling vanuit de samenleving. Want wie weet er nou wat er speelt in het Goevernement in Maastricht, als er al iemand iets daarover wil weten. Een overduidelijk democratisch tekort dat in feite aan de basis ligt van alle rampen die in Limburg worden aangericht door een Provinciaal Bestuur dat door niks en niemand op de voet wordt gevolgd en zich daarmee ook alsmaar onaantastbaarder waant. Waar dat toe kan leiden, heb ik vandaag voor het eerst met eigen ogen bij Nuth en nog meer bij Vaesrade gezien. Een nachtmerrie, waarin delen van het mooie Zuid-Limburgse land ongevraagd op de schop worden genomen voor de aanleg van een Buitenring om de Parkstadgemeenten. Wat zoveel betekent dat op dit moment over een lengte van 26 kilometer een autoweg wordt aangelegd, dwars door bestaande natuurgebieden heen, die daarmee dus gedoemd zijn om te verdwijnen.

Want wat is er nog bestand tegen graafmachines die zo’n strook over vierhonderd tot vijfhonderd meter breedte onvervaard en ongebreideld trekken. En dat om de Parkstadgemeenten beter bereikbaar te maken en aansluiting te geven op het nationale en internationale wegennet. Maar of de behoefte daaraan ooit kenbaar is gemaakt en of het een breed onder de bevolking gekoesterde wens is, blijft de grote vraag. Een debat vooraf is er nauwelijks geweest met het Limburgs parlement dat dus weinig tegenwicht biedt. Toen niet en nog altijd niet. Zodat het Provinciaal Bestuur driftig de gang kon gaan en de Limburgse bevolking weer eens naar stukken van haar natuur mocht fluiten, wel een doekje voor het bloeden kreeg omdat verloren gegane natuur elders gecompenseerd zou worden. Maar wat koop je daar nou voor, als je nog twintig jaar met onttakelde natuur opgescheept zit en daarvoor hoofdzakelijk razend asfalt hebt teruggekregen. Dan ben je als burger gewoon in de maling genomen en heb je nog alleen de kans om van deze verwoesting van het landschap schande te spreken. Wat ik bij deze dus doe, maar niet vergetend mijzelf wel bij de neus te nemen omdat ik het er wel bij heb laten zitten. En met mij zovele anderen, waardoor we dit onheil ook over onszelf hebben afgeroepen.

Advertentie