Iets meer dan een week geleden verzuchtte ik hier dat er kennelijk met geen mogelijkheid meer om Huub Stapel heen te komen was. Zo vaak was zijn hoofd wel op een nationale of regionale zender te zien. En dat terwijl hij, gezien zijn toch gemiddeld talent – want een leeuw van een acteur kan hij onmogelijk genoemd worden – zijn houdbaarheidsdatum al ver moet hebben overschreden, als het tenminste om zijn toneelprestaties gaat. Wat blijkbaar voldoende reden voor hem is om onophoudelijk in andere gedaanten en performances te verschijnen. Tot vervelens toe, was het punt dat ik toen wilde maken, maar dat allesbehalve werd gescoord, omdat niemand zich kon herkennen in het beeld dat ik van die plaag die Stapel voor mij was, probeerde te schetsen. Maar een week later lijkt het er veel op dat ik dit pleit toch in mijn voordeel kan beslechten. Met dank aan de media en nog meer aan die niet te overtreffen ijdelheid en zelfwaan van Huub Stapel in eigen persoon. Want opnieuw kwam ik hem nadien twee keer tegen, paginagroot, zonder dat er ook maar enig verband te ontdekken viel met het acteren, dat toch de bron van zijn bekendheid is.
In Dagblad de Limburger werd hij op de kunstpagina enkele dagen geleden opeens opgevoerd als de coach en trainer die jonge vocalisten graag wil begeleiden bij hun eerste stappen in de richting van het concertpodium en de bühne, waar immers wel bewogen en een houding aangenomen moet worden. Waarmee Huub de volgende markt ontdekt bleek te hebben waar hij zich ook meteen prima thuis voelde, waarschijnlijk omdat er genoeg voor hem te halen is. En anders is er nog wel de echte markt in zijn Amsterdamse buurt, Oud Zuid, waar hij zich even graag laat portretteren en vanzelf het hoogste woord voert, uiteraard over zichzelf als het belangrijkste onderwerp in zijn leven. Lees maar eens de bladzijden 6 en 7 van het Volkskrant Magazine deze week en weet dat Huub daar ook al niet weg te rammen is. Net zo min dus als van de buis. Niet dat ik daarmee nu gelijk hoef te hebben. Dat doet er zelfs niet toe. Vooral omdat ik die week later eens te meer weet dat tegen die Stapel geen kruid is gewassen. Je wordt gewoon (nee, weer niet dat), maar wel knettergek van deze man, die hard op weg is een factotum, oftewel de manus van alles en iedereen, te worden.
robschimmert 