Het einde van Monasch

Met de roemloze verdwijning van Jacques Monasch van het politieke toneel – want welk perspectief lonkt er nog voor hem – zijn we opnieuw verlost geraakt van zo’n Kamerlid dat het per slot van rekening meer met zichzelf bleek te hebben getroffen dan met zijn partij. Hoe verblind je dan wel kunt raken, hebben we gisteren mee kunnen maken op de Amsterdamse Albert Cuypmarkt, waar Monasch zijn afmars en afgang beleefde en ook regisseerde en de goegemeente getuige liet zijn van zijn zwanenzang die gedrenkt was in krokodillentranen. Want dat is altijd weer de verpakking van het verdriet om een vertrek, een afscheid na zovele jaren omdat de vermeende idealen dwingen en dringen en een kant op wijzen die dan zo node moet worden gegaan. En dat allemaal gevat in een eenakter en monoloog tegelijk, die alleen maar aan volkstoneel kon doen denken. Met de markt inderdaad als de meest geschikte plek van handeling. Wat dat aangaat kende Monasch zijn plaats als geen ander en vervulde hij zijn rol al schmierend zoals dat een goedkoop acteur betaamt.

Voeg daar ook nog eens de warrigheid van zijn hele betoog aan toe, en de serie valkuilen die hij staande zijn verhaal voor zichzelf groef en het straattheater dat hij daar had bedacht, betekenden inderdaad zijn treurige Werdegang. Want theatraal en uitsluitend bedoeld om het goedkope effect, ben je als toeschouwer van zo iets treurigs toch geneigd te denken met de wetenschap dat een Kamerlid die nota bene een Friese achterban vertegenwoordigt, zijn teleurstelling, zijn nederlaag in het hartje van Amsterdam meent te moeten uitventen. Bewijs van armoede heet dat, maar kan ook weer niet verrassen met de kennis van de loopbaan van deze Monasch in het achterhoofd. Grilliger konden zijn gangen in en buiten de politiek niet zijn geweest, zodat ook deze bokkesprong in dat door hemzelf geschapen beeld past. Dat dus een man laat zien die het niet en nooit weet, dus ook gisteren maar zijn gang ging omdat hij het uiteindelijk namelijk moest, getroffen als hij het toch het meest met zichzelf had. En daarom dat verdriet en die pijn moest etaleren omdat hij voor de zoveelste keer geen gelijk kreeg. Met zulke vertoningen als gisteren als enig gevolg en heel Nederland al of niet tenenkrommend als getuige. Zo driest en droevig kan het met iemand ook aflopen.

Advertentie