Af en toe mag het chagrijn hier nog wel eens aan de beurt komen. Misschien is chagrijn nog wel een te groot woord. Noem het maar ergernis, irritatie, die onder woorden gebracht moet worden. En het zal dan weer eens niet om een locale kwestie gaan. Want wat van dichtbij komt, raakt des te meer en vooral eerder. Met opnieuw het gemeentelijk apparaat van Nuth dat het weer klaar speelt om de burgers in de gordijnen te krijgen. Immers, wie de gedachte huldigt dat de gemeente en haar medewerkers, de ambtenaren, een instituut vormen dat er voor en van de burgers is, service aan hen verleent, komt alsmaar bedrogener uit. De afstand tussen het gemeentehuis en de bevolking van Nuth wordt steeds groter gemaakt. Die kon wel op afstand worden gehouden alsof men op dat gemeentehuis er beducht voor is dat er te veel van de overheidsdienaren gevraagd kan worden, vooral nu de burger alleen maar mondiger wordt. Met als gevolg dat de ambtenarij zich als het ware verschanst in een toren die hoger en hoger wordt, al was het al om de polonaise aan haar lijf te voorkomen.
Zodat de burger zich nog slechts heeft te voegen in de omgekeerde wereld die vanuit dat gemeentehuis in het leven wordt geroepen. Hoezo ontmoetingspunt? Hoezo sociale functie? Een foute fantasie als het aan die ambtenaren ligt, die zich blijkbaar niets gelegen laten liggen aan de behoeften van de medebewoners van Nuth. Want anders krijg je het toch niet verzonnen dat een contact nog alleen maar mogelijk is op afspraak, dat ruim van tevoren gebeld moet worden of het gelegen is als men even langs wil komen bij het gemeentelijk loket? Alsof de goden daar heersen. Waarna via een keuzemenu een tijd en plaats vastgelegd worden en de afspraak een feit is plus het idee of gevoel moet zijn ontstaan dat je blij mag zijn dat men ten gemeentehuize bereid blijkt om je te ontvangen. Wat dus de klantgerichtheid is waarover zoveel is gepraat dat het wel zo ’n loze kreet en dit begrip zonder inhoud moest worden.
robschimmert 
Wat klaag jij nou, dat is met de tijd meegaan. In Heerlen is dat al jaren zo.
De overheid is er voor en van de burger. En dus niet andersom zoals de ambtenarij in haar ivoren toren is gaan denken. Kennelijk ook in Heerlen, dat dan al jaren in dit opzicht het beloofde land schijnt te zijn. En dat is dus dwars tegen de tijdgeest in waarin de burger steeds mondiger wordt. Ze zijn echt belatafeld geworden, op die gemeentehuizen. Het zou me wat moois zijn als ik daar niets van zou vinden en dus alleen naar de pijpen van die overheidsdienaren dans.
Het gemeenteloket in Maastricht heeft de laatste jaren veel bijgeleerd. De wereld achter dat loket is zo heb ik ondervonden een betonnen muur. Hoewel ook bestuurders en ambtenaren toegankelijk lijken, ik heb ervaren dat men alles uit de kast trekt zodra hun macht of plannen geschaad worden, het verwonderd mij hoe deze mensen zich in hun eigen cocon opsluiten en zich uiteindelijk ook zelf de das om doen, maar ik vind ook dat burgwrs veel te apathisch opstellen zeker in onze eigen regio. We worden vaak buitenspel gezet, en we laten het gebeuren of voelen ons niet bij machte.