Vandaag wordt hier het woord gegeven aan de laatste nog levende vertegenwoordiger van de roemruchte literaire stroming ‘De Vijftigers’ die zich zo nauw verwant voelde met collega’s en tijdgenoten uit de beeldende kunst, die zich verenigd hadden onder de noemer van ‘Cobra’. Remco Campert (1929) is de dichter in kwestie die de uiteinden van het leven beroert in ‘Zo bleek zo moe’:
Zo bleek zo moe zo smalletjes
zo opgegeven
niet meer willen leven
ligt ze in haar sterfbed
moeder van mijn kinderen
pijn strijdt zijn gevecht
tegen haar laatste ademtocht
even lichten haar ogen fel op
in verzet tegen het leven
dat ik eenmaal op straat
daarentegen omhels
zelfs de fietser die me op een haar na aanrijdt
wens ik veel geluk
zo opgegeven
niet meer willen leven
ligt ze in haar sterfbed
moeder van mijn kinderen
pijn strijdt zijn gevecht
tegen haar laatste ademtocht
even lichten haar ogen fel op
in verzet tegen het leven
dat ik eenmaal op straat
daarentegen omhels
zelfs de fietser die me op een haar na aanrijdt
wens ik veel geluk
robschimmert 