Leven met een handtekening

Een handtekening, dat is ook zoiets dat je je leven blijft achtervolgen. Heb je je eerst zes, zeven jaar lang in je schoolagenda’s suf geoefend om tot een acceptabele signatuur te komen, lijkt het op de valreep, dus als je de grote, boze wereld in stapt nog nergens naar. Maar een weg terug is er niet. Je moet met dat gekriebel wel verder en veranderen is er niet bij. Wat mij des te zwaarder viel omdat het in mijn ogen de naam van een handtekening niet mocht hebben. En dat toch als gevolg van de twijfelachtige eer die ik had genoten om als een der eersten het blokschrift bijgebracht te krijgen. Een experiment, een probeersel over de hoofden van de kinderen heen. Waar het onderwijs dus toen ook al in uitblonk. Met als resultaat mijn frustratie over mijn uiteindelijk mismaakte krabbel waar ik het leven mee door moest, terwijl mijn vader dat mooie kunstwerk had dat mij zo tot voorbeeld strekte, maar waarvan ik de schoonheid van zijn-lang-zal-zijn-leven en in de verste verte niet heb kunnen benaderen. Omdat de bovenmeester dus blokschrift zo leuk voor ons kinderen vond…..

Advertentie