De baan van page-turner

Pageturner is natuurlijk de gezochte naam voor het werk dat hij doet. Alleen is het niet zo handig om die naam te gebruiken omdat ze elders al in zwang is. In de boekenwereld is het namelijk de betiteling van een vorm van schrijven, van het gebruik van handigheidjes om de aandacht van de lezer vast te houden, zodat deze de bladzijden om blijft slaan. Maar het beschrijft aan de andere kant ook weer precies de job  die hier aan de orde is en waarvoor het ook weer niet gemakkelijk is om een passende andere benaming te vinden. Want de naam van pageturner weerspiegelt wel exact het werk en de bijdrage, zag ik afgelopen vrijdag in de imposante Kloosterbibliotheek in Wittem toen daar kamermuziek werd gespeeld door een pianokwartet. Met een vijfde man daarbij, die er voor moest zorgen dat de bladmuziek van de pianiste tijdig werd omgeslagen zodat zij haar partij ongestoord kon blijven spelen. En dat zijn rol niet niks was, beslist wat voorstelde was al af te lezen van de ernst en toewijding waarmee telkens weer een bladzijde werd omgeslagen. Hij was zichtbaar onder de indruk van zijn taak die in een gestage cadans door hem werd uitgevoerd.

In die zin dat hij nadrukkelijk de gespeelde noten moest meelezen om tijdig op te staan om de volgende bladzijde voor de pianiste op te slaan. Wat per muziekstuk toch zeker vijftig keer gebeurde, dus met de snelheid en het ritme van de minuut. En dat in een beweging die bestond uit het langzaam van zijn stoel opstaan, wat vooroverbuigen, de linkerhand uitstrekken naar de partituur, deze vastpakken en op het instemmend teken van de pianiste de bladzijde vervolgens omslaan om daarna weer te gaan zitten. Wat onophoudelijk bleef doorgaan en daarom tegelijk de vraag opriep hoe iemand dit volhoudt en hoe een mens in elkaar moet zitten om zo’n taak met passie  te vervullen zonder het geloof in de betekenis ervan te verliezen. Misschien moet je er wel voor in de wieg gelegd zijn om aan de zijkant zo de aandacht en concentratie te bewaren. Voor pageturner – want dat ben je louter en alleen – moet je geboren zijn. Want hoe kun je anders na afloop van zo’n concert nog met een blij en voldaan gezicht rondlopen, als je zelf nog geen klank hebt uitgebracht of geproduceerd? Of heet dit die onderste trede van de weg naar de roem, die je maar op de koop toe moet nemen?

Advertentie