Een raar mannetje

Raar mannetje, die Maurits Hendriks, chef de mission van de Nederlandse Olympische equipe. Gelukkig heeft hij de drietrapsraket waarmee hij verdient afgeschoten te worden, in twee weken Rio helemaal zelf, met eigen handen en uitspraken, opgetuigd. Waarmee hij een zo lijkt het geslaagde gooi heeft gedaan naar het kampioenschap ‘de eigen glazen in gooien’, een tak van sport voor types die succesvol zijn in het missen van kansen voor open doel. Zoals dus ook deze Hendriks die toch maar mooi een hattrick van volmaakte missers wist te scoren. De ene nog overtuigender dan de ander, hoewel Maurits bewezen heeft snel te leren omdat die laatste misslag de klap op de vuurpijl was, die zijn eerste twee blunders met glans overtrof. Want het wegsturen van Yuri van Gelder en de uitvinding van de verliezersvlucht zonken in het niet bij wat Hendriks op de laatste dag van de Olympische Spelen presteerde toen hij vond dat hij zijn mond weer mocht opentrekken nadat hij zich aan het begin van zijn missie een spreekverbod had opgelegd om zo ruimte voor de Nederlandse sporters te maken. Wat de man uiteindelijk bezield heeft, blijft onduidelijk. Maar hij had beter zijn kaken op elkaar kunnen houden, omdat hij daarmee dat zo begeerde eremetaal had veroverd dat hij zo bij zijn sporters had gemist: goud, wat hij dan met zwijgen had behaald. Zo niet Hendriks, baas der bazen, bobo in het kwadraat die ook eens de kans krijgt om leiding te geven en dan denkt dat hij de rol van CEO moet spelen, alsof zijn equipe een bedrijf is.

De wetenschap dat schoenmakers bij hun leest moeten blijven was dus niet aan hem besteed waardoor hij met zijn gebrek aan sensitiviteit de verkeerde managementrol oppakte en dus vond dat hij zijn equipe wel even mocht kapittelen, omdat die immers toch te weinig goud en onvoldoende andere plakken had behaald om die door hem zo begeerde plaats in de toptien van de medaillespiegel te halen. Teleurstelling om een gemiste bonus die hij niet onder stoelen of banken wenste te steken? Of gewoon onvermogen dat zich ook nog manifesteerde in zijn ongenoegen over al die behaalde vierde plaatsten die niks betekenden want niks opleverden. Wat zoveel als een schaamteloze diskwalificatie was van de prestaties van een aantal deelnemers die een ongekend en onverwacht niveau bereikten, waaraan het thuisfront in Nederland veel plezier beleefde. Want met zijn praatjes zette deze Hendriks de dameshandbalsters en – volleybalsters wel weg. Zonder in feite enig recht van spreken te hebben, ook niet achteraf en als mosterd na de maaltijd. Alsof hij met zijn twintig reisjes naar Rio vooraf de autoriteit zou hebben om achteraf dat oordeel te geven waar verder niemand op zat te wachten, maar dat intussen wel klonk en kon beklijven omdat het de chef de mission was die sprak. En die daarom beter had moeten weten, maar toch de plank gigantisch missloeg. Omdat hij zich een baasje vond, maar een raar mannetje is dat beter per omgaande kan verdwijnen, de vergetelheid tegemoet. En graag voor goed.