Omdat ik vandaag de kant van de Noordzee op ga en daar aan het Scheveningse strand een paar uur zal doorbrengen, leek mij dit voor deze zondag wel een toepasselijk gedicht. Het heet “Aan zee” en werd geschreven door Johanna Kruit (1940), die geboren in Zoutelande welhaast als geen ander op deze wijze recht van spreken heeft.
Gedachten dansten door mijn hoofd
omgeven door legendes
het strand was wijd en eindeloos
ik voelde weer, herkende
omgeven door legendes
het strand was wijd en eindeloos
ik voelde weer, herkende
het kind van vroeger dat hier ging
mijn ogen bleven staan
een schip vol kleuren kwam voorbij
om verder weg te gaan.
mijn ogen bleven staan
een schip vol kleuren kwam voorbij
om verder weg te gaan.
Het leek of ik een beetje sliep
en of een verre vogel
die ik al haast vergeten was
mij naar de toekomst riep.
en of een verre vogel
die ik al haast vergeten was
mij naar de toekomst riep.
