De kunst van het verliezen

Dit wordt vermoedelijk een van de laatste Olympische beschouwingen. Er rest nog die kanttekening over iets dat toch als een steen op mijn maag is gaan liggen, iets dat inherent is aan de sport, ongeacht het niveau waarop die wordt bedreven. Zeg maar gerust dat de sport niet zonder kan omdat er anders geen sprake is van een wedstrijd, die logischerwijs een winnaar kent, maar nog veel meer verliezers. Zodat verliezen niet alleen bij de sport hoort, maar zelfs een belangrijk deel van haar gezicht bepaalt, ook al krijgen winnaars hoofdzakelijk de aandacht. Om dus rekening mee te houden als je aan sportbeoefening begint, het feit dat de nederlaag nu eenmaal hoort bij een sport of een spel. Alleen maar winnen is eenvoudigweg uitgesloten, behalve dan voor die enkeling die echt getalenteerd is en die het voorrecht bezit om steeds als eerste te eindigen. Maar die ook eens aan de beurt komt om verlies te lijden en er dus al op voorbereid moet zijn dat dat verliezen all in the game is. Zodat tegen het eigen verlies kunnen gewoon bij sportbeoefening hoort en best een vorm van beschaving, een levenshouding genoemd mag worden. Wat eens zo zwaar weegt voor sporters die gezien het niveau waarop zij sport bedrijven des te meer bij het grote publiek in de kijker lopen en dan zeker  behoedzamer daarin moeten zijn, idool als ze zijn en gegeven de voorbeeldfunctie die zij daardoor des te meer vervullen.

Want financieel gesteund als zij worden met sponsor – en gemeenschapsgelden, hebben zij nog meer de verplichting om volwassenheid en balans uit te dragen. Omdat er voortdurend naar hen gekeken wordt en zij omstandig gewogen zullen worden, met nog meer het risico om diep te vallen. Hun adeldom verplicht hen. Maar weten of beseffen zij dat wel? Te oordelen naar de beelden van veel verliezers die de afgelopen twee weken de revue passeerden, dus duidelijk niet. De rackets en de sticks vlogen bij  nederlagen voortdurend in het rond, tranen vanwege die gemiste gouden medaille werden nog geplengd tijdens de ceremonie protocolaire, terwijl het chagrijn er ook vaak heerste. Met als spijtig dieptepunt de afspiegeling van die door een nederlaag zo gekrenkte trots en eigenliefde zoals die tot uitdrukking kwam in de giftige woorden en de spikes die door Dafne Schippers afgevuurd werden nadat zij ‘maar’ een zilveren medaille had behaald. Hoe diep kun je zinken om dit eremetaal te minachten? Ze viel met een knal van haar troon en verloor veel verdiend krediet en respect met haar misplaatste uitingen van teleurstelling en woede, die haar onvolwassenheid bewezen. Terwijl meteen het pedagogisch nut werd aangetoond van ‘Mens-erger-je-niet’ dat in de jonge jaren niet vaak genoeg gespeeld kan worden, om later dit soort missers te voorkomen, om mensen in stijl te leren verliezen.

Advertentie