Een eindeloze sportzomer

Dit wordt zoiets als een open deur intrappen. Maar waarom ook niet als de mogelijkheid daartoe op een presenteerblaadje wordt aangediend? Dan kan er nauwelijks nog gesproken worden van een gelegenheid die de dief maakt. Want je zou wel gek zijn om de mond stijf dicht te houden en het allemaal te laten gebeuren als het zo nadrukkelijk passeert en je niet de enige bent die er wat van vindt, sterker nog de buik vol van heeft. Schoon genoeg van die vreselijke sportzomer waar maar geen eind aan schijnt te willen komen, ondanks dat er voorafgaand aan het uitbreken ervan nog zo omstandig werd beweerd, door de NOS, dat wel, dat Nederland er massaal en reikhalzend naar uitkeek. Nou, het zal allemaal wel, maar met mijn lol was het na die aangeprate voorpret al heel snel gedaan. Niet door de sporters en hun prestaties, waar verder niks op af te dingen valt, hoewel de vonken ook niet altijd van de kampioenschappen, toernooien en etappes afsprongen. Het had zo nu en dan best een onsje meer gekund. Maar dat gooide geen roet in het eten en bedierf nog niet de pret, die ik er zo graag voluit aan had willen beleven, maar waaraan dus compleet afbreuk is gedaan door het hele circus dat rondom die sportgebeurtenissen in het kader van de verslaggeving ervan werd opgetuigd.

Met de NOS als hoofdschuldige door de overvloedige garnering met commentaren, interviews, analyses van de hoofdmaaltijd die nog altijd in die respectievelijke wedstrijden bestond. Aan het defilé van kenners, insiders en ervaringsdeskundigen leek maar geen eind te komen. Waardoor langzamerhand de indruk kon ontstaan gezien de hoeveelheid tijd die voor al hun gezwets en gebabbel werd ingeruimd, dat al die sporten, toernooien en kampioenschappen  meer dienden ter meerdere eer en glorie van dat leger van beste stuurlui aan wal dan dat de sporters zelf er nog toe deden. Met per slot van rekening, want zover zijn we inmiddels wel gevorderd met die inmiddels vermaledijde sportzomer dat we daarover zo kunnen spreken, als lachende derden de representanten van de NOS, de presentatoren en verslaggevers die vanzelfsprekend naar eigen zeggen een dienende rol vervullen naar het hooggeëerd kijkers publiek, hoewel zich ondertussen ook zichtbaar en verlekkerd wentelen in die rol. Want niets zo fijn als verdraaid belangrijk te wezen, ook bij gebrek aan talent, getuige het bijna ronkend genoegen waarmee zo’n Schut, de Graaff en van Ramshorst, om maar de ernstigste voorbeelden te noemen, permanent het tv-scherm hebben gevuld. Met als gevolg dat ik zo langzamerhand de uren en dagen begin af te tellen tot het eind van de sportzomer is aangebroken en daarmee het begin van een hopelijk veel betere kijktijd aanbreekt.

Advertenties