Nabeschouwd en gewogen

Gemengde gevoelens zijn het ten naaste bij die ik heb over gehouden aan de gisteren afgesloten editie van de Tour de France 2016. Om meerdere redenen. Maar voorop wil ik stellen, en ook nog eens met de nodige nadruk, dat ik als wielerliefhebber pur sang echt voldoende aan mijn trekken ben gekomen, terwijl ik als Nederlander, dus met de nodige sympathie voor de deelnemende landgenoten, ook niks te klagen heb gehad. Natuurlijk is Froome de terechte winnaar die ook nog eens garant heeft gestaan voor enkele stukjes wielerspektakel, zoals tijdens de waaiervlucht naar Montpellier, in de afdaling van de Peyresourde en gedurende de beklimming van de Mont Ventoux. Hij heeft de kijker op zijn wenken bediend. Met in zijn voetspoor Peter Sagan die ook een hoge amusementswaarde wist te behalen, en strijdlustige renners als Thomas de Gendt, Jarlinson Pantano, Vincenzo Nibali, Greg van Avermaet, Rui Costa, Julian Alaphilippe en Stef Clement, die nagenoeg elke dag hun neus aan het venster staken. En voeg daar het aanvallende rijden van Bauke Mollema en de successen van Tom Dumoulin aan toe plus de opvallende wijze waarop Wout Poels ploeggenoot Christopher Froome ondersteunde, dan staat er wat mij betreft al meer dan genoeg aan de positieve kant van de balans, waaruit oordelen en afwegen toch pleegt te bestaan. Met daartegenover twee negatieve aspecten die verklaren waarom mijn gevoelens toch zo gemengd zijn.

Daar is allereerst de dominantie van het Sky – team van Christopher Froome, waardoor in feite het verloop van elke etappe als het ware gedicteerd en lamgelegd werd en de uitslag ervan haast te voorspellen was. Wat ook in de hand werd gewerkt door de passiviteit van een aantal concurrenten, die nooit de strijd met dat Sky – team aangingen en daardoor bij wijze van spreken laffe meerijders werden die op de bagagedrager van de Sky – wielrenners toptiennoteringen in het eindklassement wisten te behalen. Zonder dus daarvoor een trap extra te hebben gedaan dan wel zoals Bauke Mollema en Fabio Aru een risico te hebben genomen, dat dezen dus moesten bekopen met een duikeling uit de top van het klassement. Waardoor deze toch meer respect verdienen dan renners als Quintana, Rodriguez, Valverde, Meintjes, Martin en Yates die met hun aanwezigheid geen enkele bijdrage hebben geleverd aan de spanning van deze Tour, maar uiteindelijk wel de ereplaatsen na Froome hebben mogen oogsten. En dat gezegd hebbende verwijs ik nog naar mijn Tourprognose van circa drie weken geleden, waarin ik Froome als de winnaar voorspelde en voor Valverde, Bardet en Quintana een plaats bij de eerste tien voorzag, terwijl Adam Yates mijn dark horse heette en dat dus ook waarmaakte.  Maar voor de rest was mijn kontakt met het koffiedik opnieuw, want voor de zoveelste keer, zo beperkt dat ik wederom niet de profeet ben gebleken die brood ervan eet en dus genoodzaakt ben om te verzuchten dat het dan maar volgend jaar beter moet.

Advertentie