De twintigers…..

Er gaat nagenoeg geen zaterdag voorbij of je wordt als de krantenlezer die al een gevorderde leeftijd heeft bereikt, getracteerd op tenenkrommende verhalen over het levensgevoel, over het bestaan van de volgende generaties, over hun kommer en kwel. Met dit weekend weer een paar van die staaltjes waar het water van in je schoenen komt te staan. Zoals onder andere ten beste gegeven door die dame van dertig die van de stad met haar uptempo en verslindend ritme naar een naburig dorp verhuisde waar ze opeens tegen de barre noodzaak van het sociaal verkeer aanliep en zich geteisterd voelde door het andere werktempo van de dame aan de kassa bij de locale Kruidvat. Welk leed natuurlijk breed uitgemeten werd. Want waar moet je het anders nog over hebben in die zo lastig te vullen zaterdagbijlage? Hoewel het bij verder bladeren en lezen nog stukken treuriger blijkt te kunnen als het woord wordt verleend aan een aantal twintigers die klaarblijkelijk ook nog als een representatieve steekproef uit hun leeftijdsgroep mogen worden beschouwd. Wat je als lezer alleen maar verdrietiger stemt. Want het zijn stuk voor stuk mensen die pertinent weigeren om het lelijke eendje te zijn, mooi oud willen worden, de tijd stop zetten om zen te worden, waarna geen botox meer nodig is en die polonaise aan hun lijf dus niet meer hoeft te worden gespeeld. Frons – en lachrimpels die kennelijk al op die leeftijd opspelen, moeten koste wat kost worden weggewerkt met behulp van injectables, fillers, botox, correcties en wat dies meer zij.

Alsof je een emmer leeg gooit en alsof dat de hoofdzaak vqan het leven is, zeg maar gerust de reden van een bestaan. Met wel als toppunt of zeg maar als prototype van wat over-the-top is, het verhaal van de knul die op zijn 19e ontevreden was over zichzelf en dus met een neuscorrectie begon om daarna zijn lippen, die hij wat uit verhouding vond, te laten opvullen en vervolgens in zijn ‘cheek bones’ fillers te verwezenlijken. Wat elk jaar herhaald wordt, terwijl de botox eenmaal per kwartaal vernieuwd wordt. Het staat er echt. Niks aan verzonnen zoals ook zijn haast terloopse opmerking dat hij ’s ochtends een half uur voor de spiegel staat. Wat voor een ijdel iemand als hij nog betrekkelijk kort is, vindt hij in alle ernst. Maar die tijd heeft hij hard nodig voor het aanbrengen van dagcrème en het combineren van spraytan met foundation. Wat dat verder ook moge zijn. Uiteraard worden er nog wat oneffenheden weggewerkt en de wenkbrauwen iets aangezet. Waarna de werkdag voor hem kan beginnen en je als oudere lezer toch lichtelijk verweesd achterblijft. Met de erkenning dat persoonlijke verzorging belangrijk is, maar om daar een doel van te maken, haast een religie, is toch vers twee. Hoewel dat een teken en tegelijk een euvel van deze tijd lijkt, namelijk dat overdrijving, over-the-top, de standaard aan het worden is, de gewoonste zaak van de wereld. Met het voorgaande verhaal als treurig (of toch lachwekkend?) voorbeeld ervan.

Advertentie