De hovaardij van Patrick Delait

In Dagblad de Limburger van vandaag werd weer eens een staaltje hovaardij ten beste gegeven, waarop de hedendaagse journalistiek steeds meer het patent lijkt te hebben. Voor bescheidenheid en nederigheid of objectiviteit is in de redactionele burelen van dagbladen nauwelijks nog plaats, zo lijkt het. Waar de rol van stem en vertolker van de wil van het volk dan ook met alsmaar meer gretigheid wordt gezocht. De journalist als volkstribuun en scherprechter tegelijk. Iets in die orde van grootte. Wat natuurlijk veel verder gaat dan het tegels lichten dat nu eenmaal wel deel van het metier moet zijn. Maar dat station is dus allang gepasseerd zoals de chef Sport van de Limburger vanochtend weer eens onverdroten liet zien, toen hij niet gehinderd door enige vorm van bescheidenheid eens even hoog van de toren meende te moeten blazen over het presteren van Tom Dumoulin en Wout Poels in de Tour. In een groot commentaar in zijn sportkatern neemt Patrick Delait beide Limburgers ongezouten de maat. Zonder zich ook maar ergens te beperken. Want dat is ook wel een kant van zijn verhaal. Wie is die Delait namelijk dat hij denkt te kunnen verkondigen dat beide renners gezien de status die zij in korte tijd hebben opgebouwd, na hun matige prestaties tijdens de eerste Tourweek iets hebben recht te zetten? En waarom kan hij het niet toestaan dat zij slechts een bijrol in de Grande Boucle moeten vervullen? Alsof Poels solist is en buiten de Sky – werkelijkheid zou staan en hij gewoon zijn eigen koers zou mogen, moeten en kunnen rijden.

Vanwaar die staf die over Dumoulin gebroken moet worden, terwijl juist een doorgewinterde sportverslaggever zou moeten weten dat het hinken op twee gedachten in de voorbereiding op zoiets als de Tour de France slechts fnuikend is voor het leveren van prestaties. Waarvan Dumoulin het levend bewijs is aan het worden. Wat die chef Sport van de Limburger, insider als hij zichzelf waant, toch zou moeten weten. Dus niet. Waarom anders zo hoog van de toren geblazen? Dat slechts het gevolg kan zijn van het leven in een andere werkelijkheid, waarin voor zelfkritiek bij de journalist geen plaats is. Slechts een foute rolopvatting gecombineerd met een vorm van ijdelheid die aan geen controle of beperking meer onderhevig is. Want ooit een chef Sport gezien die zich met de nodige gretigheid liet vereeuwigen in zijn eigen zelfverbouwde huis en dat ook nog eens liet plaatsen in de krant, voor de inhoud waarvan hij ook verantwoordelijk is? Als je daar al op komt, is de stap naar de goddelijkheid in het diepst van de eigen gedachten zo gezet. Met de misplaatste tirade en vingerwijzing naar Dumoulin en Poels als regelrecht gevolg en het buiten de pot piesen door die Delait als finaal resultaat. Waarvan het ergste is dat deze vindt dat het zo ook moet kunnen.

Advertentie