‘Elle’ van Verhoeven

Het beeld dat filmrecensenten een binnenwereld vormen, heeft afgelopen zaterdag weer eens zijn bevestiging gekregen. Er wordt elkaar nog net niet het balletje toegespeeld, maar gezamenlijk wordt toch wel het grootste gelijk dat maar denkbaar is, binnengehaald. Geen ontkomen aan. Als het aan die recensenten ligt, hebben zij als het om de film gaat de waarheid en wijsheid in pacht. En waag het niet om anders dan hen te oordelen, want dan geef je er blijk van het niet te hebben begrepen. Zo’n sfeertje, dat nog exclusiever is dan wat er al aan spraakmakends te vinden is binnen de Amsterdamse grachtengordel. Het zal dus allemaal wel en ik wilde me dan ook niets gelegen laten liggen aan de meningen en al het gejubel dat uit de monden en pennen van deze recensenten komt. Want als ik hen zou moeten geloven, dan heeft Paul Verhoeven met zijn nieuwste film ‘Elle’ een meesterwerk gerealiseerd waar Fellini, Polanski, Bergman en Godard gezamenlijk nog niet in de verste verte aan konden tippen. De ovaties in hun artikelen naar aanleiding van die film waren niet van de lucht en het was, naar ik begreep, eigenlijk jammer dat het aantal te vergeven sterren van waardering maar beperkt was tot vijf. Want het hadden er dus voor Paul wel zes of zeven mogen worden. Zo ongeveer ging het eraan toe in de recensies, die je als argeloze lezer daardoor wel nieuwsgierig maakten.

Zodat een financieel en commercieel succes van ‘Elle’ daarmee al was geborgd. En ik heb er mijn bijdrage aan geleverd zonder verder ook maar een moment onder de indruk te zijn geraakt van het artistieke niveau van die film, welke zonder twijfel vakkundig is gemaakt. Dat moet erkend. Wat dat aangaat kan Verhoeven inderdaad om een boodschap gestuurd worden en weet hij donders goed hoe haasje hupt en hoe hij zijn kijkers aan zich moet verplichten. Een beetje choqueren hier, voldoende getroubleerde types daar, een aantal perfecte acteurs, zoals in deze film met name Isabelle Huppert, en de cocktail is gereed om de spraakmakende gemeente in de vorm van de recensenten en daarnaast de filmliefhebbers te behagen en ook twee uur aan de praat te houden. De tijd vliegt met en door Verhoeven. Maar denk vooral niet dat hij diepgang zoekt. Integendeel. Hij blijft steken in het overhoop halen en aanroeren van kwesties en problemen. Standpunten neemt hij niet in. Dat mag de kijker doen. Waarmee zijn achilleshiel meteen is benoemd, omdat hij weliswaar een ambachtelijk filmregisseur is, die echter tijdens zijn hele loopbaan altijd in vrijblijvendheid en oppervlakkigheid is blijven steken. En daar is zijn laatste film ‘Elle’ het sprekend en tegelijk pijnlijk voorbeeld van. Alle gejubel en bijbehorende vijf sterren ten spijt.

Advertentie